Mijn impresariaat, dat ben ik.

Sommige mensen wilden me al feliciteren omdat ik zo’n mazzel had.

Omdat ik riep dat ik iemand gevonden had die me naar Carré zou brengen.

Tot ze ontdekten dat ik het zelf was, die iemand.

En toch voelt het als hulp.

Ook al doe ik dat zelf.

Er is iets verschoven. Ik had nog nooit van bovenaf naar al mijn gedoetjes gekeken. Nu kan ik even uit de artiest stappen, en in de regelaar. Dat helpt mij.

De grootste verrassingen worden veroorzaakt door de dingen die ik al weet.

Ik praatte al lang met mezelf, dus dit is helemaal geen nieuwe stap.

Wel dus.

Ik haal steeds meer kanten van mezelf binnen. En steeds is de verrassing groot.

Mijn narcistische kant heeft de tijd van zijn leven.

Zelfs mijn pessimist mag los. Hij bloeit helemaal op als adviseur.

Ik durf mijn angst te voelen, en het is gewoon dat: een gevoel.

Ik ga het helemaal zelf doen, en mezelf is steeds groter. Maar ik ga het niet alleen doen. Ik ga jullie hulp vragen. Ik moet nog even met mezelf overleggen hoe.

Crowdfunding komt er aan.

Tot voor kort draaide ik daar hevig rondjes omheen.

Ik was van alles aan het verzinnen om terug te kunnen geven, aan mijn sponsors, aan jou. Iets van waarde moest het zijn, dacht ik. Er moest wel iets tegenover staan, toch?

– Ja, sufferd! Jij staat daar tegenover. Hoe meer je verzint om weg te geven, hoe minder waard jij jezelf vindt.

Slik!

Dus mensen gaan dat geld aan mij geven? Niet omdat ze daar allemaal leuke dingetjes voor terug krijgen?

– Het is geen webshop! Die mensen geven dat geld uit aan jou, niet aan een aardigheidje. Omdat ze in je geloven. Omdat jij daar straks staat, in Carré. Omdat je lang voordat je in Carré staat al iets geweldigs op de planken hebt staan. Omdat die mensen willen helpen om dat mogelijk te maken.

Slik!

Ik mag toch wel iets aardigs terug doen? Het zijn tenslotte waarmakers van het onmogelijke. Dromenbouwers.

En de mensen die komen kijken? Dat is toch nog beter dan sponsoren?

– Ja, maar het duurt even voordat je overal ‘langs geweest ben’, zeg maar. En intussen maak je kosten. Dat mag je best financieren. Verzin daar maar wat voor. Als je écht, écht, écht in jezelf gelooft, dan weet je ook dat de “ik was er als eerste bij, en ik heb het mogelijk gemaakt” ook een hele mooie reden is om te sponsoren.

 

4 thoughts on “Mijn impresariaat, dat ben ik.”

  1. En ook ik wil bijdragen. Omdat ik geloof in jouw boodschap, dat je vooral ‘moet’ doen waar je blij en gelukkig van wordt. En DAT is wat jij doet. Jij raakt me. Alweer. Alleen al iedere keer door wat je schrijft. De spiegels die je me daarmee voorhoudt. Herkenning. En de inzichten die dat geeft <3

  2. Ik zag gisteren het filmpje en ik dacht toen al: zo.
    Je zet grote, dappere stappen! In jezelf bedoel ik. Het is spannend om je ontwikkeling te volgen, spannend en herkenbaar, en daarom inspirerend.
    Mooie heldere uitleg vandaag, dankjewel dat jij jij bent en dat je dat aan ons laat zien!

  3. Na Alkmaar komt de victorie – maar moet die ècht in Carré? Met jouzelf als impresario? Crowdfunding, dat vind ik een overtuigend goed plan, maar ook dat vergt goede planning!

    1. Ja, ik wil ooit graag in Carré staan.

      Maar dat is nog heel ver weg.

      En tegen die tijd wil ik wel graag een impressariaat. Maar nu is dat te vroeg.

      Ten eerste wil nog niemand me hebben, want ik ben nog niet goed genoeg.

      Ten tweede zou het voor mij wat te makkelijk zijn om nu al op sleeptouw genomen te worden. Laat me eerst zelf nog maar eens werken en ontdekken.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.