metaforen zijn mooi, maar een boodschap moet wel kunnen aarden

nou dat was dus zo’n beetje wat ik wilde zeggen

Ik kwam er op door deze tweet

Briljante motivational literatuur gevonden bij m’n GroeiSprong-programma voor vandaag pic.twitter.com/hxM6Z9qEah

— Ellen de Lange-Ros (@EllenFaxion) January 22, 2014

Daardoor moest ik weer terug denken aan de tijd dat ik trainer was.

Dat was vooral een leuke tijd. Ik was voortdurend op zoek naar creatieve manieren om een boodschap over te brengen.

Het liefst een mooie metafoor.

Ik vond ook een paar mooie

De boodschap dat de wereld vooral bepaald wordt door hoe je er naar kijkt bijvoorbeeld, maakte ik duidelijk met het kinderboekje van Max Velthuijs: “Klein mannetje vind geluk”

Een klein mannetje vindt een klavertje vier. Hij is er nu zeker van dat hij geluk heeft. Er gebeuren allemaal rampen, maar klein mannetje ziet alleen maar dat hij geluk heeft, want het had allemaal nog erger gekund.

(Dit was allemaal nog lang voor RET, de 3 G’s.)

De boodschap dat je tegen een stootje kunt als je bij jezelf blijft, liet ik zien aan de hand van een tuimelaar.  Bij jezelf blijven heeft te maken met een buikgevoel,  buikademhaling, geaard zijn, en niet te veel ‘in je hoofd zitten’. Ik liet de tuimelaar zien, een mannetje met een dikke buik. Ik liet zien dat die wel kon schommelen, maar dat ie altijd weer overeind kwam. Als je maar niet te veel in je hoofd zat.
Soms ben je even de weg helemaal kwijt, zei ik dan, en gaf de tuimelaar een flinke zwieper, zodat hij tolde. En iedereen kon zien dat dat niet leuk is, maar dat de tuimelaar langzaamaan weer met zijn kop naar boven kwam, en tot rust kwam.

Sollicitanten die alles leuk vonden, en op allerlei verschillen banen solliciteerden, (en dus ook al veel mislukte sollicitaties hadden) liet ik spelen met de gekleurde play-dough van mijn kinderen.  Voor elke vacature waar ze op reageerden, liet ik ze iets van play-dough maken. En steeds brak ik het weer af (mislukte sollicitatie), en liet ze weer iets nieuws maken. Als je dat vaak genoeg doet, gaat de klei mengen, en wordt het vies bruin. “Kijk”, zei ik dan, “dit is wat de werkgever ziet als je aan komt voor een baan die je ‘ook wel leuk’ vindt. Hij ziet niet meer die ene kleur die jij graag wil, en die je bent, maar hij ziet dit vieze bruin.

Ik heb ooit een training gegeven als midweek in een Center Park huisje. Daar had ik geen flip-over, en ik heb mijn theorie over communicatie met de theepot en de koffiepot verteld. Nog tijden later werd er bij conflicten gezegd, “misschien moeten we even de theepot er bij halen.” Dat was geen echte metafoor, maar dat werd er door gebruik wel een.

Maar ik ontdekte langzamerhand dat verhalen zonder eenduidige boodschap mooiere metaforen zijn. Met de verhalen die ik maakte, wilde ik niet langer een algemene boodschap probeerde over te brengen, maar ik wilde met een verhaal terug gven wat ik bij iemand zag. Die verhalen maakte ik vaak zelf. (En soms paste ik een bestaand verhaal aan)

Boodschappen zijn mooi hoor.

Maar het is niet de manier waarop de boodschap gebracht wordt, die maakt of het kwartje valt. Dat kwartje valt alleen als de ontvanger er klaar voor is. In goede aarde vallen, noemen we zoiets.

Ik ging me hoe langer hoe minder op de boodschap richten en meer op de aarde. En omdat dat eigenlijk therapeutenwerk is, ben ik uiteindelijk met trainen gestopt. Ik wil de verhalen nog steeds aanreiken. En ik hoop dat ze hier en daar voor iemand de aarde wat vruchtbaarder maken. Maar ik ga niet meer in andermans aarde wroeten.

(Ten overvloede: Ik zeg hier dus helemaal niet over wat Ellen met metaforen en boodschappen doe he? Dat was alleen de tweet die me triggerde, en even terugbracht naar de tijd dat ik trainde)