loslaten

Toen ik je naar school bracht

en je fietste naast me,

trots, zonder zijwieltjes,

kwamen de uiteinden van mijn zenuwstelsel

tot ver voorbij de randen

van het fietspad.

De wereld fietste door me heen,

want ik wilde elke plotselinge wiebel

voor zijn.

Nooit nodig geweest.

 

Nu nog, voel ik je,

als ik kijk

naar door wind platgeslagen bomen

of een hoosbui

om een uur of vier.

Of als ik de schoolboeken zie

die dreigend liggen wachten.

Ik weet steeds minder

van de inhoud van je agenda,

maar als hij bol staat

voel ik de spanning.

 

 

Het spijt me soms

dat jij voelt,

dat ik dat voel.

Het spijt me soms

dat mijn interesse

ook bezorgdheid is.

Want ook nu

is het nog nooit

nodig gebleken.

 

 

Loslaten is een traag proces.

9 thoughts on “loslaten”

Laat een reactie achter op Monique (@Weerzinwekkend) Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.