En gooi dat etiket meteen maar weer weg.
Het klopt en het klopt niet.
Dit stuk is voor ieder die zich hier in herkent, welk etiket je er ook op plakt. Beelddenker gebruik ik hier als handvat om iets beet te pakken, te benoemen, en weer los te laten.
Over loopbanen dus.
Mijn levensloopbaan is een zooitje.
Ik heb mij in vele avonturen gestort, waar ik bij aanvang altijd met hart en ziel in geloofde, maar die HET lang niet allemaal bleken te zijn.
Let op die HET, dat wordt de clou van het verhaal.
Ik heb lang gedacht dat ik niet deugde. Dat ik van het soort was dat overal aan begint en niets af maakt. Feitelijk klopte dat, maar de lading die aan dat etiket hing, heeft mij niet echt verder geholpen, om het een beetje aardig te zeggen.
Er volgden nog vele vruchteloze zoektochten naar het ding dat HET dan wél was.
En al die tijd ging er geen kwartje vallen. Ik heb nooit tegen mezelf gezegd: “Jacob Jan vind je niet dat er wel heel veel HET ’s rondslingeren in de wereld?”
Pas in 2013 pakte ik een HET pas echt bij de lurven. Ik stopte met mijn werk en maakte een theatervoorstelling. Dat is een HET die ze me niet meer af kunnen pakken.
Een heel jaar lang heb ik geen andere HET gezien. Totdat de doorstart van mijn theater stokte. Toen waren ze er weer.
Maar nu weet ik hoe het zit. Met die HET ‘s.
Stelling: (nou ja, meer een vermoeden)
Als beelddenker zie je van heel veel zaken, in één klap zowel de essentie als de mogelijkheden. Je dringt door tot het hart van de zaak, en als in een film zie je hoe dit kloppend hart tot allerlei prachtoplossingen leidt.
En je hebt altijd gelijk. Wat je ziet is potentie. Zo echt als maar kan zijn.
Daarom zie je zoveel HET ‘s. Het is overweldigend. En met alles wil je aan de slag, omdat JIJ weet hoe het hart klopt.
Wat je niet ziet zijn alle drempels die genomen moeten worden.
En zo komt het dat je onderweg de moed verliest. Een dodelijke mix van onzekerheid (je bent nog steeds voor die jury bezig, weet je nog?) en perfectionisme haalt je meedogenloos onderuit.
Het akelige én het mooie is dat alle HET’s kloppen.
Je moet kiezen.
En voor dat kiezen heb ik wel een tip.
Want die drempels komen, hoe dan ook. En ze zijn behoorlijk akelig. Je gaat heel erg mislukken. Kies dus de HET die zo waardevol voor je is, dat je er in durft te mislukken.
Hé, je bent beelddenker (of in ieder geval iemand met een groot voorstellingsvermogen), dus dat kun je voor je zien.
Proef, ruik, verbeeld, beleef niet alleen de uitkomst van je HET ‘s, maar de hele weg er naar toe, ook de mislukkingen halverwege.
Of twee keer.
In ieder geval weet je nu dat je voor de hele weg kiest. En je weet dat de weg verder gaat, voorbij je mislukkingen.
goede tips hoor, als je niet weet wat je wil is het inderdaad slim om gewoon verschillende beroepen uit te proberen en te kijken waar je eindigt.
Dankjewel. Ik weet nu dat ik de mislukkingen niet wil meemaken, ik maak het te groot. Ik ga op zoek naar een andere manier om van mijn HET te genieten. (ps. de pingback is van mij, omdat ik je post noem op mijn blog)