Ik heb gisteren voor het eerst een verhaal verteld op een woonvorm voor mensen met een verstandelijke handicap.
Ik vond dat spannend, want er waren lessen te leren daar.
Het liefst zou ik hier willen vertellen hoe ontroerend mooi het was, en welke overdonderende inzichten ik gisteren kreeg.
Maar het was gewoon heel gewoon.
Het was goed. Het kon allemaal veel beter, maar het was al goed. Geen prachtige fouten waar ik van kan leren. Geen openbaringen.
Het was ook fijn om daar te zijn. Het was goed om mee te gaan in een lager tempo, in een sfeer waarin niet zo veel hoeft. Dat was goed toeven. Dat was ontspannen, zelfs al deed ik iets spannends.
Tevreden?
Ja, tevreden.
En toch.
Het schuurt.
Ondanks de rust, ondanks het plezier.
Die wetenschap.
Dat het allemaal beter kan.
Ik weet het wel, het hoort er bij. Ik kan alleen maar iets leren door het te doen. Alles wat ik doe wordt pas echt goed als ik het veel vaker doe. En dat betekent dat ik vele keren iets moet doen dat goed genoeg is, maar dat eigenlijk niet aan mijn eigen eisen voldoet. Dat is ongemakkelijk.
Maar als ik dat weet, dan kan ik daar toch vrede mee sluiten? Met de wetenschap dat het altijd beter kan?
Kan dat?
Vrede sluiten met je eigen onvrede?
Of ontneem de je onvrede daarmee ook zijn creatieve kracht?
Dit stukje doet me denken aan het verhaal dat ik ooit hoorde over een beroemde Britse acteur – ik dacht Laurence Olivier – die op een avond een fantastische rol als King Lear neerzette. Iedereen in de zaal zag dat er die avond iets heel bijzonders gebeurde. Olivier vertrok na afloop echter heel snel naar zijn kleedkamer. Toen zijn mede-acteurs hem opzochten om hem te feliciteren met zijn fantastische performance, vonden zij hem terug in een kort en klein geslagen kleedkamer, woedend en in het zweet.
“Laurence, wat is er aan de hand? Weet je dan niet dat dit je beste optreden ooit was?”, vroegen ze hem. Hij antwoordde: “Dat weet ik heel goed! Maar ik weet niet hoe ik het gedáán heb!”
Natuurlijk niet. Dat is de enige manier om het te leren. Niet zoveel haast hebben. Het komt vanzelf!
Als je vrede sluit met je onvrede, dan wordt het toch vrede?
Het enige wat je kunt doen is er vrede mee hebben dat je weleens onvrede hebt en dat je die onvrede ondergaat.
leg de lat niet onbereikbaar hoog, heb vrede als je er tevreden mee bent, de groei komt vanzelf
Welke smaak onvrede is het?
Is t de onvrede die je aanzet tot jezelf een duwtje geven, en bedenken welk dingetje je volgende keer anders doet als t zich voordoet? Ik kijk er dan naar, proef deze onvrede, neem me iets voor en probeer m dan weer los te laten. Dat lukt het best als ik vertrouw dat deze onvrede zijn functie heeft gehad.
Is t de smaak onvrede die je onzeker maakt? Die leuterverhalen over jou begint met je innerlijke kritiek producent? Die probeer in niet te voeden, want dan wordt ie groter, en sleept er steeds meer argumenten bij waardoor het een groot onoverzichtelijk rotgevoel wordt. Een gistbal. Ondek ik deze onvrede dan ga ik er zo vroeg mogelijk heel dichtbij zitten, en ik kijk, en kijk, en voel. Ik ga er de strijd niet mee aan. Ik voed m niet. Ik ervaar hem zo dichtbij mogelijk. En dan is ie opeens weg, of veranderd.
In het ideale geval dan he?
En dan heb ik zelf ook nog de smaak :paniek-onvrede. Die neem ik serieus. Dit is voor mij een signaal dat het tijd is voor goede en verstandige zorg voor mezelf. Soms is het dan tijd voor een wijs besluit, soms is rust nemen voldoende.en daarna trekt die paniek-onvrede een jas aan en vertrekt…
groetjes, Marianne
Oh, deze zie ik nu pas.
Mijn innerlijke criticus, daar kan ik vrede mee sluiten. (Soms niet, dan wordt ik door hem overdonderd)
Dit is vruchtbare onvrede, die me helpt om beter te worden. Waarom het toch niet lekker voelt is mijn ongeduld, denk ik.
De vraag is of het niet lekker voelen an sich ook een functie heeft. Namelijk om te zorgen dat ik ook echt actie ga ondernemen.
Onvrede ondergaan, dus, zoals Rick zegt.