kritiek op kritiek

Als iets met stelligheid wordt beweerd, krijg ik vaak de neiging om de andere kant te onderzoeken.

Ik word pissig als iemand denkt de waarheid in pacht te hebben. 

Niet zo hebberig, denk ik dan. De waarheid is van ons allemaal.

Dus als mensen zeggen dat het kritischer moet, dan roep ik dat dat onzin is.

Naar andere mensen toe ben ik weinig kritisch. Eigenlijk alleen als ze een directe bedreiging voor me vormen. En dat gebeurt gelukkig niet vaak.

Onwaarachtig? (omdat ik stiekem van alles vind, en toch niks zeg)

Nee.

Zijn er dan geen mensen waar ik me aan erger?

Ja hoor.

Soms kom ik ze tegen, en kan of wil ik ze niet uit de weg gaan. Dat is spannend. Maar die spanning levert altijd iets moois op. Altijd leer ik daarvan, en altijd blijkt dat lastige mensen ook mooie mensen zijn. (zie ook deze post over lastige mensen)
En terwijl ik daar achter kom, ontdek ik gelijk mooie verborgen eigenschappen van mezelf.
En terwijl ik daar achter kom, lukt het me om mijn innerlijke saboteur te ontmaskeren:  (“psst. zie je wat ze doen?” fluistert die: “zei je? zie je? jij mag dat niet van jezelf, en zij doen het! openlijk! zonder zich te schamen! tss! dat vind jij toch niet zo maar goed?)

Maar dat doe ik lang niet altijd, dat lastige mensen ontmoeten. Het kost nog al wat. Lef en zo, en energie. Dus minstens zo vaak loop ik gewoon een blogje om. Zo volg ik op twitter alleen maar leuke mensen.

Mensen zijn toch nooit alleen maar leuk?

Luister, leuke mensen vertrouw ik. Dat hoeven ze niet te verdienen, dat geef ik. Tamelijk snel. En mensen die ik vertrouw mogen lekker zichzelf zijn. Dingen zeggen die ik nooit zo zou zeggen, bijvoorbeeld. Zelfs dingen doen en zeggen waarvan mijn wenkbrouwen in eerste instantie omhoog gaan. Omdat ik uit ervaring weet dat iets wat ik vreemd vind, altijd ligt aan mijn context, die anders is dan die van de ander. Of omdat dat mijn smaak anders is. Of nou ja, vul maar in. En omdat ik het zelf ongelofelijk vervelend vind als ik niet mag zijn zoals ik ben.

(oeh! daar moet ik nog een keer een heel blog over schrijven, over jezelf zijn en toch andermans grenzen respecteren. O wacht dat heb ik al gedaan. dat staat hier)

Ga ik iemand uitleggen dat het vanuit mijn context vreemd, ongepast, enzovoort is? Nee.  Niet ongevraagd in ieder geval.

Wat heeft iemand er aan als ik  zeg dat ik een kledingstuk lelijk vind, bijvoorbeeld? Helemaal niets. Eerlijkheid omwille van de eerlijkheid is geen eerlijkheid. En wat ik vind heeft niets met mijn respect en waardering voor mensen te maken.

Dus ik houd mijn mond, reageer niet. Heel soms vergeet ik dat, en altijd als ik dat doe heb ik spijt. Niet mee bemoeien. Ik ben geen normdrager.

Geen kritiek dus.

Alleen als iemand het heel graag wil weten. Nieuwsgierig is naar hoe dat er van uit mijn context uit ziet. Maar dat is geen kritiek, dat is wederzijdse ontdekking.

Geen kritiek dus.

En daar is niks slaps of onwaarachtigs aan.

 

Deze blog onstond n.a.v. reageren op #blogpraat. Of dat kritisch moest zijn of niet. Elja schreef daar ook al over.

5 thoughts on “kritiek op kritiek”

Laat een reactie achter op Linda Kwakernaat Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.