Als je weg snijdt
wat eigenlijk
allemaal
ook nog
zou moeten
of
zou kunnen,
is dat wat overblijft:
Pure kracht.
Gisteren heb ik losgelaten dat ik nog iets wil met bedrijven leren om opener te zijn.
Ik vind dat dat moet.
Ik vind dat dat kan.
Ik vind dat ook dat ik dat kan.
Ik denk zelfs dat ik daar heel goed in ben.
Ik vind dat ook erg leuk om te doen.
Ik heb alleen geen zin om bedrijven te overtuigen dat ze dat moeten doen.
Als die noodzaak niet van binnenuit komt, hebben ze er toch niks aan.
Dus als ze komen zijn ze welkom.
Ik ga ze niet op zoeken.
Want intussen heb ik iets leukers om te doen.
Ik ga me helemaal richten op het schrijven, en spelen van mijn theatershow.
Met dank aan @HelenSoler voor het laatste zetje.
Zo simpel. Zo ontzettend simpel. De theorie dan. Nu de praktijk nog.
omdat mijn blog zo kort was als een tweet, nog een kleine aanvulling gedaan. (over hoe je kracht vindt) http://t.co/tSwTEWwA
Mijn vorige reactie schreef ik gisteravond. Toen de toevoeging nog niet geschreven stond. Deze reactie zou nu verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden. Waar ik op doelde is dat het simpel is wat je zegt, maar dat de praktijk van het ‘wegsnijden’ vaak zo moeilijk is.
duidelijk.
zo had ik hem al gelezen 🙂
maar goed dat je het aan vult. want mijn eerste stuk was algemeen, en mijn 2e stuk maakte hem persoonlijker, waardoor je reactie er inderdaad anders uit ziet.
en dat theorie/praktijk is weer food for blog 🙂
Inderdaad! Ben ook al flink aan het snijden geweest na onze samenkomst. Achteraf ook heel verhelderend voor mij.
RT @jjvoerman: omdat mijn blog zo kort was als een tweet, nog een kleine aanvulling gedaan. (over hoe je kracht vindt) http://t.co/tSwTEWwA
Als ze jou niet zien staan, dan ben je hen ook niet waard.
Ga uit van de kracht die je nu gevonden hebt in het schrijven en vertellen, en blijf die ontwikkelen.
May the force be with him… => Kracht: http://t.co/bg1POVhs door @jjvoerman