Ik was vandaag een beetje jumpy.
Ik kan niet echt heel goed geduldig zijn. Ik had een mooi idee voor een vlog, en dat wil ik dan ook meteen uitproberen.
Ik zou beginnen met een shot dat ik lekker in het gras lig. Ik deed de gordijnen open en het had heel hard geregend. Dat geeft niks, vond ik. Lekker in het natte gras liggen was misschien juist wel leuk voor de video.
Dus ik naar buiten, in het natte gras, helemaal koud. Is de accu van de camera op.
Met natte kleren heb ik naast het stopcontact gezeten, te wachten tot ie weer een beetje was opgeladen.
Ongeduld, ongeduld, ongeduld.
Goed tweede keer lukte. En dan nog een binnenopname die ik er achter aan zou plakken.
Net als ik wil beginnen, belt mijn dochter: lekke band. (2 dochters, 3 weken, 7 lekke banden)
En toen was ik een beetje jumpy. Niet boos geweest op mijn dochter hoor, zelfs niet geïrriteerd. Ze kan er ook niks aan doen.
Filmpje eindelijk gelukt, wil ik aan de slag met ondertitels, ligt Tele2 er uit. Daar moet ik natuurlijk heel erg ZEN onder blijven.
Maar ja.
Toen was ik weer een beetje jumpy.
Ik heb dus wel gemerkt dat ik een beetje onrust in mijn lijf heb.
Mooi om te onderzoeken. Want ik denk dat die onrust niet helemaal verkeerd is. Die heeft ook te maken met het graag iets moois willen maken.
Wel zoeken naar evenwicht, want het kost energie.
Oh, het filmpje? Ik vind hem leuk geworden. Kijk vrijdag maar (ja, ik weet . . . ongeduld)
Ik voel de irritatie hier gewoon, en herken dat ook heel erg. Op sommige momenten werkt voor je gevoel dan even alles tegen (kan ik niet zo best tegen zelf).