Het grootste cadeau dat we elkaar kunnen geven:
Ik zie je
en
Jij beweegt iets in mij
De grootste straf:
Ik zie je niet, je laat me koud
En daar is geloof ik eigenlijk alles mee gezegd. Is dat niet de betekenis van het samen leven? Is dat niet de manier waarop wij de samenleving vorm moeten geven?
Het is mijn persoonlijke opdracht: jou te zien, voelen wat jij in mij laat bewegen, en dat teruggeven.
En op dit blog doe ik precies het omgekeerde. Mezelf laten zien, jou bewegen.
Ik denk dat dat het is waar bloggen om gaat. We zijn elkaars spiegel.
Ik denk dat het ook de achtergrond was van mijn oproep: wordt vriend met je vijand
Want het schreeuwen komt voort uit niet gezien worden. Wat kun je anders als je voelt dat jij nergens toe doet?
Als we de ander willen zien, stoppen we het geschreeuw, en creeëren we de stilte voor ontmoeting.
(Goh, het is een complete paas-preek geworden, sorry!)
ooit laat ik me ook … enzovoorts…
ik volg je graag, Jacob-Jan
Jij laat je zien,
èn
… verontschuldigt je (voor jezelf..?) tenslotte…
ik zie de ander voor zover ik mezelf zie,
voor zover ik me laat zien,
ik denk dat het klopt!
ooit laat ik me … enzovoorts…
Hadewych
Ja, gek hè? die sorry, Die zit er kennelijk diep in. Gaat wel slijten vermoed ik. Bloggen is groeien, voor mij.
Jouw grote kracht is kinderen zien. Dat bewonder ik enorm in jou. Ik heb er van genoten te zien hoe dat werkt bij jou en je leerlingen. Mijn grootste verdriet in die tijd: mezelf niet veilig genoeg voelen om dat waar te maken.
dat laatste sorry zinnetje sla ik over, laat ik weg… super-ego wat inene oprispt…no problem, geen oordel, alleen vaststellen…ontkrachting van daarvoor, wat juist zo heerlijk was…ik gum het weg…
liefs Carolien