Intussen, op de Vallei

Voor het eerst sinds weken kijk ik weer eens in mijn twitter timeline en op facebook. En voor het eerst sinds 13 augustus schrijf ik op mijn blog.

Gos ja. Daar lag heel veel van mijn leven. Hoe anders is dat nu, mijn off-line leven slokt alles op.

Nee.

Je krijgt geen verhaal van mij over de nepheid van het digitale leven. Online vriendschappen, online contacten, verhalen die gedeeld worden. Allemaal waren ze echt voor mij, zijn ze echt. Voor mij en voor heel veel mensen. Niks neps aan.

En nu ik bekende namen langs zie komen, krijg ik de behoefte om weer eens te delen wat er hier allemaal gebeurt.

Maar dat kan helemaal niet.

Er gebeurt zo vreselijk veel, en 99% is te kwetsbaar om in de openbare ruimte te gooien. Omdat het met anderen te maken heeft.

De grote lijnen:

We hebben het gehaald. De vallei is geen startende school meer, maar een officieel erkende school. We horen opeens bij de gevestigde orde.

Maar om daar te komen hebben we een pact met de duivel gesloten. Toen ik twee jaar geleden op de Vallei kwam, hadden we 70 leerlingen. Nu zijn dat er 196.

Een veel te snelle groei, maar een groei die nodig was om serieus genomen te worden. Ons nieuwe gebouw is nog steeds te klein, en nu pas, na een jaar gaat de gemeente mee werken aan oplossingen. We waren tot 1 oktober die startende school, die nog geen echt bestaansrecht had. “Misschien gaan ze wel weer weg, dan is al dat geld voor niets geweest”, zullen ze gedacht hebben.

Kijk dit is één van die dingen waarom het zo lastig schrijven is. Als de gemeente mee leest worden ze misschien wel boos dat ik dit zo schrijf. Nu werken ze fijn mee, maar blijven ze dat doen, als ze boos zijn?

Zelfs als je met je hele ziel en zaligheid iets doet wat écht klopt, waarbij je geen water in de wijn hoeft te doen; zelfs dan loop je tegen politiek geschipper op. Zelfs dan wordt je gedwongen keuzes te maken tussen slecht en slechter.

Ons pact met de duivel. Accepteren dat we te snel groeien, en met te veel kinderen in een te kleine school zitten, met (nog) te weinig begeleiding. En dat in een schoolsysteem dat heel veel zelfstandigheid van kinderen vraagt.

Pijn, levert dat op. En van pijn groei je, maar hoeveel pijn staan we toe?

Elke dag opnieuw worden we hier mee geconfronteerd. Naast de prachtige dingen die er gebeuren, zijn er de verdrietige dingen. Die pas achteraf prachtig blijken te zijn.

Eén van onze grote krachten is dat we steeds opnieuw de schoonheid kunnen zien van alle processen. En soms kunnen we dat niet, omdat die vraag zich blijft opdringen: hoeveel pijn staan we toe? En als we daar té veel op focussen, zijn we dan aan het reageren vanuit angst?

Zie daar het smalle pad waarover we wandelen. Met onweersbuien en de zon die doorbreekt.

Soms vliegt het me naar de keel. Maar nog steeds heb ik vertrouwen. In ons allemaal, en in het proces. Nog steeds kan ik overdonderd worden door de zon die doorbreekt achter die donkere wolk. Soms voel ik in het moment zelf hoe prachtig het achteraf zal zijn. Dat voelt als uitstijgen boven jezelf.

Als ik die zon voel, lijkt alles vanzelf te gaan, maak ik de mooiste momenten én conflicten tussen kinderen mee, met de daarbij behorende processen. Processen waarbij ik kinderen ter plekke zie groeien.

We hebben voor kinderen de moeilijkste school van Nederland, denk ik wel eens. maar *KRACHTTREM* , wat leren deze kinderen veel. Wat zijn ze vaak al verder dan veel volwassenen ooit zullen zijn. (Want ook dat zie ik weer, in de marges van social media, het kleinzielige gelijk halen).

Voorbeeld van dat leren? Kinderen zijn bij ons écht betrokken in het sollicitatieproces. We moesten kiezen uit twee kandidaten die we beiden echt zagen zitten. Geen 50/50 maar 100/100. De sollicitatiekring heeft de knoop door moeten hakken, en de kinderen die er in zaten hebben gevoeld hoe het is om iemand af te moeten wijzen. En wat gingen ze daar volwassen mee om. Diepe buiging.

Dit dus.

Te belangrijk voor 140 karakters of een facebookpost; te dichtbij nog, om over te bloggen.

We doen het onmogelijke. We voelen aan den lijve hoe onmogelijk het is, en we blijven het doen.

Heel heftig.

Heel mooi.

 

5 thoughts on “Intussen, op de Vallei”

  1. Ben zooo blij voor jou, de school, de kinderen, je teamgenoten, de hele maatschappij en zelfs een tikkie voor mij dat jullie dit allemaal doen JJ!

  2. Dank voor je prachtige updaten!
    Wat een tijd, wat een uitdaging, war bijzonder om mee te mogen maken.
    En desalniettemin heb ik je gemist! Je blogs en je tweets. Omdat digitaal contact beter is dan geen contact!
    Gelukkig is dat maar tijdelijk, daar ben ik vast van overtuigd.
    Heel veel sterkte, succes en genieten met, voor en vooral van je Nieuwe Leven!

Laat een reactie achter op Rob Alberts Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.