in de armen van God

Even hangen in de armen van God.

Dat gevoel betekent alles voor me.

Want ergens in mijn puber tijd bekroop mij het gevoel van niet goed genoeg te zijn.

Nooit goed genoeg.

In plaats van ergens voor te gaan, ben ik de bewegingen gaan maken. Als een marionet zonder touwtjes. Een marionet die op de grond de schaduw ziet van die grote handen boven zijn hoofd, en koortsachtig de bewegingen probeert te maken die overeenstemmen met dat schaduwspel.

Wetende dat het nooit zal kloppen.

Nooit rust.

Omdat je in je achterhoofd weet dat je straks weer twee keer zo hard je best moet doen.

Nooit klaar.

Nooit af.

Zelfs nu ik wel ergens voor ga.

Zelfs nu ik weet dat ik zelf de hand ben.

Zelfs nu blijft er een vluchtige zweem van jachtigheid bij me.

Dat gevoel kwijt te raken, al is het maar voor een moment.

Weten en voelen dat de beweging pas ontstaat op het moment zelf. Weten en voelen dat elke beweging precies is wat hij moet zijn.

Dat gevoel is voor mij: even hangen in de armen van God.

En zachtjes gewiegd worden.

Ik voelde het dinsdag 3 september, om een uur of één.

Ergens tussen Den Haag en Zwolle.