Ik huil uitgesteld

Ik huil.

Bij ontroerende films, maar ook bij die mooie filmpjes op internet (zelfs als ze geënsceneerd zijn). Pas nog weer bij een Haka op een bruiloft.

Ja, zeg dat wel.

Ik vind dat stom van mezelf. Omdat ik er in trap, maar vooral omdat ik dan vind dat ik te weinig huil bij de emotionele momenten in mijn eigen leven. Sterker nog, ik ga geloven dat ik te weinig van die momenten mee maak.

En die anderen wel.

Maar dat is natuurlijk onzin. Want het zijn wel even mooi míjn tranen.  Ik weet helemaal niets van die mensen die ik zie op die filmpjes, zelfs niet als ze echt zijn. Ik weet alleen iets van mijn eigen gevoelens, en dat is waar die tranen vandaan komen.

Alles is projectie, dus die ontroering ook.

Zit ik alleen nog met het oordeel over mezelf dat ik kennelijk uitgesteld huil, en dat er misschien nog wel verlangens in me leven die ik niet uit leef.

Maar dat is natuurlijk ook kei-romantisch, toch?

 

 

5 thoughts on “Ik huil uitgesteld”

  1. Het leven is eindeloos ingewikkeld behalve als je het ziet bij anderen dan is het meestal klip en klaar.

    Ik herken je gevoel. Wat je wilt zeggen ook. Als dat ene niet bereikbaar is mss eens iets kleins proberen te veranderen?

  2. Ik huil ook, en vaak. Het betekent dat ik mijn harnas heb afgeworpen en het aandurf mezelf te laten kwetsen. Het is minder pijnlijk om je achter cynisme, boosheid of onverschilligheid terug te trekken en je onkwetsbaar te wanen.
    Dappere mannen huilen.

  3. Uitgesteld huilen … ik ken dat. Al wil dat niet altijd veel goeds zeggen, soms wil dat immers zeggen dat ik iets heb opgekropt en dat het zich later alsnog laat voelen. Maar dat ben ik ☺

Laat een reactie achter op Elisabeth Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.