Ik heb een niche

Denk ik dan hè?

Gewoon doen is voor mij de enige manier waarop ik dat kan ontdekken.

Niet omdat ik zo’n mouwen-opstroop type ben. Ik kijk liever toe. Of geniet er van om iets intens te beleven.

Maar er valt niks te zien of te beleven als ik niks doe. Vandaar dat ik dan toch steeds weer dingen doe. Vaak halsoverkop, voor ik niet meer durf. (Net zoals ik blogs schrijf: op publish drukken voor mijn corrector kan kijken.)

Ik heb een niche, én een grens die ik overstap.

Ik ga willens en wetens dingen anders aanpakken.

De niche is mijn valkuil.

Daar durf ik tenminste helemaal in te geloven. Die heb ik altijd, ook als ik hem niet wil.

Die valkuil is de balans tussen mezelf geweldig vinden en mezelf niet goed genoeg vinden, tussen zekerheid en twijfel.

Nou nog een verdienmodel.

Welnu, ik ben helemaal klaar met coachen. Ik ga nooit meer mensen helpen. Ik ga voor niemand niets oplossen niet!

• Wat ik wel te bieden heb is de ontdekkingen die ik doe over die balans. Over jezelf niet goed genoeg vinden, en manieren om dat kwijt te raken, ook als het steeds terug komt.

Genoeg mensen die het herkennen, dat gevoel niet goed genoeg te zijn. Voor die mensen heb ik mooie verhalen. 

• Wat ik ook te bieden heb is die net-een-klein-beetje-verschoven-blik-op-de-wereld, waardoor ik de dingen-die-er-wel-zijn-ook-al-zie-je-ze-niet, wél kan zien.
• Wat ik ook te bieden heb is woorden.

Dat is mijn andere valkuil. Overal iets moois van willen maken. Niet gladstrijken, wel mooi maken. Verpakken, zodat de lezer tenminste nog iets uit te pakken heeft.

Ik ga dus recht tegen de stroom in.

Geen adviezen waar je meteen iets mee kunt, alleen maar mooie woorden.

Dat is mijn niche.

Heel verfrissend in deze wereld waar iedereen klaar staat om het probleem waar je ’s nachts van wakker ligt, op te lossen.

Ik los niks op, ik geef je iets om over te dromen.

 

Ik ga verhalen schrijven.

Niet meer iedere dag bloggen, want verhalen, zelfs de halsoverkoppe, hebben meer tijd nodig.

Ik ga publiek opbouwen.

Ik ga verhalen bundelen en verkopen. (E-book?… misschien. Liever van papier.)

Ik heb al een verhaal dat ik in vele theaters ga vertellen. Minstens veertig keer optreden in 2014 is mijn missie.

Maar ik heb nog meer verhalen.

Dus ook op scholen, in bibliotheken, in kerken en bedrijven.

Ja, bedrijven. Waarom niet? Geen verkoop verhaal, geen story. Maar een echt verhaal, dat van alles los maakt, omdat het vanuit het hart, rechtstreeks naar de harten gaat. Om te vertellen op een bijeenkomst. Om te publiceren in het personeelsblad. Om in een boek te zetten samen met mooie beelden, voor op de koffietafel.

Het enige dat ik beloof is dat het verhaal prachtig is en dat het raakt. Wat het daarna verder doet laat ik helemaal los. Daar ga ik niet over.
En dan de grens die ik over ga . . .

Ik ga verkopen.

Ik ga zeggen dat ik goed ben.

Ik ga zeggen dat je het moet hebben, die bundel, dat boekje, gewoon omdat ze zo waardevol zijn, die verhalen. Dat ze een plekje moeten hebben, ergens in je kast. Om af en toe even in handen te hebben. Dat je ze wel gratis kunt lezen op mijn blog, maar dat dat niet hetzelfde is.

Als verkooptruuk¹ zorg ik dat er een nog nooit gepubliceerd verhaal in staat (lastig voor iemand die zo graag op publish drukt), en dat het boekje zelf prachtig wordt vormgegeven.

En ik ga redigeren. Wat zal mijn interne criticus blij zijn. Die mag aan het werk. Slijpen aan mijn verhalen, zodat ze beter worden. Krachtiger.

Ik ga mijn twijfel strak aanlijnen, als ik daar mee bezig ben, met dat verkopen. Ik heb wel een botje voor hem. Want als hij vraagt: “Kun je dat wel?” Zeg ik gewoon: “Het is mijn zwakke plek, die ik verkoop, weet je nog? Die plek die ik heb, ook heb als ik hem niet wil hebben?” laat hem daar maar even op kluiven.

 

 

 ¹ Kitty heeft gelijk. Commentaar geven op mezelf. Afzwakken. Het sluipt er in, ook al weet ik dat het niet nodig is. Het is geen truuk. Truuks heb ik ook niet nodig.