Lusteloos en lam
terwijl de koorts door mijn lijf jaagt,
bedenk ik pas hoe fijn het is
om gewoon gezond te zijn.
Ik heb zelfs geen energie nu
om me druk te maken
over alles wat ik mis.
En dan denk ik aan al die mensen
met lastige lijven
die zoiets niet alleen maar
af en toe
meemaken.
En ik buig een diepe buiging.
Elke keer wanneer je ‘getroffen’ wordt door een kwaal van voorbijgaande aard merk je weer hoe normaal het eigenlijk is dat je de rest van de tijd nergens last van hebt.
Dat gevoel is meestal net zo snel weer weg wanneer die kwaal daadwerkelijk is voorbijgegaan. Dat dan weer wel…
Ja, herkenbaar. Bij kwalen of mindere dagen denk ik dat ook: hoeveel mensen worstelen hier dagelijks mee? En waardeer ik weer dat het dan wel meevalt. Al is dat niet altijd zo als ik er zelf midden inzit.
Zo is het helemaal. Weet zelf uit ervaring wat chronische pijn is maar dat is niets vergelijkbaar met heel veel andere afschuwelijke aandoeningen. Een terechte buiging dus.