Ik ben weer zo jong

Ik ben al zo jong, schreef ik gisteren.

Er zijn dingen die ik altijd behouden heb.

Maar er zijn absoluut ook dingen die ik kwijt geraakt ben. Mijn onbevangenheid bijvoorbeeld.

Ik ben jarenlang behoorlijk bevangen geweest.

En gisteren was ik opeens zo ongeremd als vroeger.

Als kind stond ik er om bekend dat ik iedereen de oren van de kop kletste. En dat was schattig.

En dan is er die leeftijd waar de schattigheid van alles af gaat.

Dat vind ik trouwens nog steeds het grootse verraad dat we kinderen aan doen. Het ene moment is alles leuk en schattig, en het volgende moment is exact datzelfde gedrag een reden om afgewezen te worden.

Dat voluit praten heb ik dus afgeleerd. Pas toen ik ging bloggen vond ik weer mensen die mijn vreemde gedachten de moeite waard vonden.

Dank je, bloggen.

Maar praten?

Nee, nog lang niet altijd.

Ja wel die valkuil om in vergaderingen allemaal heel verstandige dingen te willen zeggen, en daar veel te breedsprakig in zijn. Maar dat valt niet op. Dat doen er heel veel.

Maar gewoon enthousiast leeglopen?

Nee hoor.

Niet in gezelschappen. En helemaal niet in vreemde gezelschappen.

Dat is denk ik één van de reden om op dat podium te gaan staan. Ook dat is weer een mooie excuus om veel te mogen kletsen.

Maar gewoon, zonder excuus enthousiast leeglopen in vreemd zakelijk gezelschap?

Volgens mij gebeurde dat gisteren voor het eerst sinds jaaaaren.

Ik kwam laat binnen, tijdens een voorstelronde. Ik zat amper en mocht meteen beginnen.

Vertel!

Ja, en als er in mijn leven dan zo veel mooie dingen tegelijk gebeuren.

Ik liep leeg.

Ik praatte zo veel en zo snel dat de anderen er lacherig van werden. Ik voelde me weer even het kleine jongetje dat schattig gevonden werd. Ergens in mijn hoofd vroeg iets zich af of ‘schattig’ wel een slim predikaat was in een volwassen en zakelijke omgeving ¹).

 

Het kon me ter plekke niks schelen. Ik ga niet over predikaten die anderen mij toedichten.

Ik was gewoon onbevangen.

Ik was me er van bewust, maar ik heb me daar niet door laten weerhouden.

Herwonnen onbevangenheid.

¹) Herman Dummer bedankt want het heeft er ongetwijfeld mee te maken gehad dat jij er zat, en dat ik je onvoorwaardelijk vertrouw.

 

 

Jawel: zakelijk. We waren aan het praten over de invulling van het Zakelijk Festival #MNL15  

2 thoughts on “Ik ben weer zo jong”

  1. “Ik praatte zo veel en zo snel dat de anderen er lacherig van werden”. Heb ik ook. Vaak. 🙂 Raar gevoel. Toch die twijfel of het wel ‘mag’, zo onbevangen enthousiast zijn. Maar toch gewoon gegrepen worden he??

Laat een reactie achter op Herman Dummer Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.