Hink stap sprong 6

Mierzoet.

Maar mooi. Ik ben meer McCartney dan Lennon. Hoewel ik altijd liever meer Lennon wilde zijn. Dat is stoerder. 

Nou, dan maar niet stoer.

Dit is lang niet McCartney’s mooiste. 

Maar wel geschikt als voorbeeld van de zoetigheid die ik bij tijd en wijle heerlijk vindt.

Paul legt een tapijt van muziek neer, waarop ik me zacht kan neervlijen. Ik zak er zelfs in weg.

Muziek waar je tegen aan kunt leunen. Een melodielijn die je als een veilig paadje met voorspelbare kronkeltjes, brengt waar je wil zijn.

 

Zo zacht als de onderkant van de blaadjes van vrouwenmantel.

 

 

Als je heel goed kijkt zie je de haartjes.

Jammer dat er geen douw op zit. Dan is het een plaatje, vrouwenmantel.

 

Plaatje, Verkadeplaatjes. Mijn opa: Jan Voerman jr. De zoon van de wolkenschilder.

In plaats van grootse wolken zocht hij het in het kleine.

 

 

Voorkant van Verkadealbum Herfst.

 

En dit schilderij heb ik zelf:

 

 

Deze kreeg ik op een familiefeest. We mochten allemaal een schilderij kiezen. Ik koos nu juist niet voor het zoete, (bloemen) maar voor het kwetsbare. De onrijpe hazelnoten, en de herfstbladeren.

De tekst achterop zegt:

Onrijpe hazelnoten. Nog juist gered voor de eekhoorns die ze in dit stadium al schoonafzoeken en ze niet rijp laten worden.

 

 

 

Ik heb mijn grootvader niet heel goed gekend.

Ik kan me wel heel goed zijn atelier herinneren. Een prachtige, heilige plek. Met mooi licht, bijzondere geuren. 

 

 

 

 

Een plek waar de tijd stil staat. Alle wervel van de wereld verstomt. Waar alleen schoonheid en weten is. Jammer dat ik altijd maar heel even mocht kijken, en niks aan mocht raken.

Ik had daar eindeloze zondagen in door kunnen brengen.

Wegdromen in verstilde schoonheid, zoals wegzakken in een tapijt van muziek.