Soms moet je zelf het wiel nog een keer uitvinden.
Omdat wat je van een ander leert niet blijft plakken.
Je snapt het wel, je weet het wel, en toch . .
Daarom deed ik lekker eigenwijs, en stopte met het lezen van adviezen. (Het werden er een beetje te veel ook, hoor, dat moet ik ter verdediging aanvoeren)
En deed de boel lekker op mijn eigen manier.
En er stokte iets.
Ik schreef morning pages, en mijn pen wilde niet verder.
Ik genoot van de lentezon, van het lange licht, en iets op de achtergrond knaagde aan mijn genieten.
Ik las lekker een boek, maar was er te onrustig voor.
Ik maakte een lange wandeling en wilde snel weer naar huis.
Knaag, knaag, knaag.
En vanmorgen schreef ik aan mezelf in die morning pages.
Jacob Jan, je moet gewoon aan de slag, met alles dat knaagt. je moet er iets aan gaan doen.
Leuk dat je het organiseren van theaters uitbesteed, maar dat betekent niet dat je achterover moet gaan hangen.
Leuk dat je zegt dat je niet kunt organiseren, maar dat is een kutsmoes.
Doe iets! Doe alles!
Hoe dan?
Nou en dan komen opeens de pomodorowekkers, en de lijstjes tevoorschijn. Want er is zoveel iets dat ik onrustig van het ene karwei naar het ander hip.
Alles uitschrijven, en dan rustig één voor één aanpakken. Daar wordt je pas rustig van.
Dus heft in handen. Zelf weer theaters bellen.
En ja.
Helaas.
De knoop doorhakken: 21 maart ga ik niet redden als start, denk ik.
En ik had hem overal al rondgebazuind. Ik heb alle mensen nu wel op die datum, maar nu blijken alle theaters bezet.
Balen.
Maar niet bij pakken neer zitten. Doen!
En zo is het! Zelf doen. Maar zelf doen betekent niet alleen doen!
Hulp nodig? Ik ben er (weer) 🙂