Het móest wel een keer fout gaan, en das heel niet erg, gek genoeg

Jaa.

Ik heb deze week even weer de ‘andere kant’ geproefd. En mijn passie leeft nog.

Het ging allemaal zo lekker dat ik er een beetje wantrouwend van werd.

Nu dus een paar dingen die ik anders had gewild. Beter. Mooier.

En heel even kwam het ‘ben ik wel goed genoeg’ gevoel naar boven. Ik herkende het, als een oude vijand.

Ik ben er niet in gegaan, maar wist dus wel weer even hoe het voelde.

Nu besloten dat ik zelf beslis of ik wel goed genoeg ben. En dat ik alleen te maken heb met mijn interne criticus (die me scherp houdt, en waar ik intussen mee door een deur kan) en me niet meer laat lijden door mijn interne bangerik. (schrijffout intended)

Ik heb het nu zo geregeld dat mijn interne criticus mijn bangerik gerust kan stellen, als een soort kwaliteitsbewaker.

Hij geeft ook geen Foei!-boodschappen meer, die interne criticus.
Meer iets in de trant van: “verdient geen schoonheidsprijs, maar geen man overboord.”
Of: “Misschien moet je er eens aan gaan wennen dat dit niet je sterke kant is” (Bij regeldingen en overzicht houden, bijvoorbeeld)

 

en overigens ben ik van mening dat je mijn boek moet kopen:

kobe spring

 

klik op afbeelding  voor meer informatie

3 thoughts on “Het móest wel een keer fout gaan, en das heel niet erg, gek genoeg”

Laat een reactie achter op Jacob Jan Voerman Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.