het huwelijk en de sleur

Soms ben ik jaloers, als ik berichten lees van stellen die het helemaal met elkaar hebben gevonden.

Vaak (maar niet altijd) zijn het hertrouwde mensen die nu heel bewust voor elkaar kiezen. Heel bewust van elkaar genieten.

Een romantische komedie kan ook zo’n schaamtegevoel oproepen.

Ik ben mijn huwelijk onbewust in geklungeld. Ik kende mezelf amper.

Toen groeiden we. Mooi, maar ik vermoed dat we de groeipijnen op elkaar hebben geprojecteerd.

Iemand die zo dichtbij, zo gewend is . . .  de iemand die het  ‘ t meest verdient . . . die iemand wordt het minst ontzien. Er sluipt een soort gewoonterecht in, eisen in plaats van vragen, erger nog … een woordeloos verwachten. Al mijn onhebbelijkheden vrij baan, want ik ben lekker thuis.

En dat we ondanks de pijn, ondanks het verschil tóch voor elkaar kiezen, heeft niet die romantische glans die je in films ziet, of in blije verhalen.

Daar zit de adder.

Gewoon vinden wat bijzonder is, alleen maar omdat het duurt.

Alledaagsheid hoeft geen sleur te zijn.

Vieren moet ik, vaker vieren.

Dat ik mezelf mag zijn, dat we samen zijn, ook al lopen we uiteen, dat we een thuis hebben gecreëerd.

Vaker vieren, ga ik.

Ik vier bijvoorbeeld een doodgewone zaterdag:

Langzaam opstaan, koffie met een boek. Boodschappen doen,  onkruid wieden in de tuin, kijken naar wat op komt en nog op moet komen. Koken, samen eten. Samen jurk bewonderen van dochter die naar gala gaat. Samen zeggen dat hij wél mooi staat. Samen nog even lezen. En dan zonder wroeging in mijn eentje nog een aflevering van LOST kijken.

 

 

8 thoughts on “het huwelijk en de sleur”

  1. Vieren! Vieren is geloof ik een van de belangrijkste dingen in het leven.
    En wij Nederlanders zijn daar niet zo goed in. Of het nu een relatie is, een zonnige dag, een mooi schilderij of lekker onderuit voor Lost – laten we ons bewust zijn dat dat allemaal dingen zijn om te mogen vieren!

  2. Auw. Pijnlijk herkenbaar. Die eerste regel. Dat heb ik ook.

    En toch, als je goed kijkt. Naar die stellen. Heb ik nog nooit willen ruilen.
    Valt onder het buurmans gras is groener syndroom?

    Zegeningen tellen.

Laat een reactie achter op Martine Bakx (@Artoek) Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.