het huwelijk en de sleur

Soms ben ik jaloers, als ik berichten lees van stellen die het helemaal met elkaar hebben gevonden.

Vaak (maar niet altijd) zijn het hertrouwde mensen die nu heel bewust voor elkaar kiezen. Heel bewust van elkaar genieten.

Een romantische komedie kan ook zo’n schaamtegevoel oproepen.

Ik ben mijn huwelijk onbewust in geklungeld. Ik kende mezelf amper.

Toen groeiden we. Mooi, maar ik vermoed dat we de groeipijnen op elkaar hebben geprojecteerd.

Iemand die zo dichtbij, zo gewend is . . .  de iemand die het  ‘ t meest verdient . . . die iemand wordt het minst ontzien. Er sluipt een soort gewoonterecht in, eisen in plaats van vragen, erger nog … een woordeloos verwachten. Al mijn onhebbelijkheden vrij baan, want ik ben lekker thuis.

En dat we ondanks de pijn, ondanks het verschil tóch voor elkaar kiezen, heeft niet die romantische glans die je in films ziet, of in blije verhalen.

Daar zit de adder.

Gewoon vinden wat bijzonder is, alleen maar omdat het duurt.

Alledaagsheid hoeft geen sleur te zijn.

Vieren moet ik, vaker vieren.

Dat ik mezelf mag zijn, dat we samen zijn, ook al lopen we uiteen, dat we een thuis hebben gecreëerd.

Vaker vieren, ga ik.

Ik vier bijvoorbeeld een doodgewone zaterdag:

Langzaam opstaan, koffie met een boek. Boodschappen doen,  onkruid wieden in de tuin, kijken naar wat op komt en nog op moet komen. Koken, samen eten. Samen jurk bewonderen van dochter die naar gala gaat. Samen zeggen dat hij wél mooi staat. Samen nog even lezen. En dan zonder wroeging in mijn eentje nog een aflevering van LOST kijken.