Hand omhoog als je dit herkent (over je gevoel delen als je niet eens de woorden kunt vinden)

Stel je voor dat je last hebt van je collega (als in: je voelt je niet gezien). Dat is niet iets dat makkelijk te benoemen is. Jij voelt het, veel anderen niet. Je kunt het ook niet precies verwoorden.

Wie durft dat gesprek aan te gaan? Steek je hand op als je dat durft.

Ik zie hier en daar wat handen. Dapper!

Nóg een:

Het eerste dat in dat gesprek gebeurt is dat je collega aangeeft dat hij de voorbeelden die je aandraagt allemaal zo niet bedoeld heeft.

Wie durft er expliciet te benoemen dat je het niet fijn vindt dat je collega zich verdedigt?

Ik zie een paar handen naar beneden gaan.

Je collega, zegt nu dat hij het snapt. Fijn, maar ergens voel je dat de boodschap niet helemaal is aangekomen.

Je voelt daar boosheid over, frustratie, verdriet.

Wie van jullie heeft nog het geduld om te zoeken naar verschillende bewoordingen om het aan te laten komen?

Weinig handen blijven nu over.

Dat snap ik.

In al mijn vorige banen was mijn hand bij de eerste vraag al niet eens omhoog gegaan. En zelfs nu, in het team waar ik me zo veilig voel, zou ik dit nog bloedspannend vinden.

Toch heb ik gisteren en vandaag (1-11 en 2-11) kinderen juist dit zien doen. Naar een begeleider. Gisteren kwamen we er niet uit. En ook al waren hun woorden op, de kinderen waren vastbesloten dit op een goede manier af te ronden. Dus gingen we vanmorgen verder.

Nog een vraag.

Wie van jullie durft klachten van zijn klanten in ontvangst te nemen?

Ja, natuurlijk, veel handen. Want dat moet. Wordt je wijzer van, toch?

Oké, maar nu gaan die klachten precies over dat stukje waar je trots op bent. Ze gaan over iets waar je zelf naar eer en geweten gehandeld hebt. Ik noem maar eens een voorbeeld: Je bent coach, en je klant geeft aan dat hij zich niet gehoord en gezien voelt door jou. Het komt als verrassing, omdat je dacht dat het juist zo goed ging.

Dat!

OEPS!

Auw!

Wie durft in contact te blijven?

Buiging voor de handen die nu nog in de lucht zijn.

Buiging voor mijn collega die in contact bleef.

En leerde.

Kippenvel van trots, terwijl ik dit schrijf. Omdat ik er bij mocht zijn. Omdat ik op een school werk waar dit kan.

 

P.S. In het begeleiden van dit proces gaf ik aan hoe trots ik op ze was. Een andere collega gaf me achteraf aan dat ik dat helemaal niet had hoeven doen, een hart onder de riem steken. Die kinderen stónden al. Ze hadden het helemaal niet nodig van mij om dat te benoemen. Ze had gelijk. Dat was mijn OEPS.

En ja, hier mag het. Trots zitten doen. Ze hebben het allemaal gelezen en goedgekeurd, dit stuk.