had ik de seizoenen niet

Al zouden alle landschappen voor me openliggen.
Bergen, beken, bossen,
zeeën of woestijnen,
zacht meanderend, of juist woest,
en altijd adembenemend.
Had ik de seizoenen niet,
dan was al die schoonheid
een platgeslagen plaatje.

Al zou ik alle steden
van de wereld zien,
alle wereldwonderen
met eigen ogen kunnen aanschouwen,
had ik de seizoenen niet,
ik zou verloren raken,
ontworteld
blind voor de wonderen
in mezelf.

De seizoenen
kloppen het trage ritme,
de kleine wijzer van mijn hart.

De seizoenen
keren mij terug,
waken, slapen
sussen,
en strelen dan opeens,
mijn herinnering weer open.

De seizoenen
laten mij steeds sterven,
en opnieuw geboren worden.
Mijn spiegel, mijn raadselen.

Wolken, regenbogen, seizoenen,
en van die drie vooral de seizoenen.