gevoel en verstand, vandaag verstand.

Mijn verstand wil graag etiketjes bij mijn gevoel.

Of een mooie naam.

En dan ook het liefst een oorzaak.

Mijn verstand vindt dat hij dan nog behoorlijk terughoudend is ook.

“Ik hoef niet eens een remedie. Knap hè?”

Ja, best knap, maar toch irritant, soms, dat zoeken naar begrip.

Waarom kan ik dat gevoel niet het gevoel laten?

Ik begon mijn irritaties (verkeerde naam, maar mijn verstand doet het er maar even mee), meteen te duiden.

“Dat hoort bij leren. Dat hoort bij uit je comfortzone gaan. Het is juist goed, want alles wat je nú fout doet, doe je straks niet meer fout. Het kan ook niet in één keer goed. Je moet eerst bewust onbekwaam worden. En fouten zijn zo relatief.”

“Fouten zijn relatief”. Daar willen mijn gedachten wel mee aan de haal. Dat vinden ze rustgevend. Lekker ook even weg bij dat gevoel.

Voordat ik de wind ze weg liet waaien, speelden mij gedachten er nog even mee.

Dat een fout alleen maar een fout is ten opzichte van het doel dat je wil bereiken. En dat er verschillende dimensies zijn in doelen. En dat een fout in de ene dimensie niets betekende in een andere dimensie. Dat je in de hoogste dimensie, het leven zelf, dus helemaal geen fouten kon maken.

Maar voordat het die NLP-achtige kant op kon gaan waren daar de wolken. En was daar de wind. En dat prachtige licht. En het groen van de dijk.