Goed?
Alleen maar goed ?? !!!
dacht ik, toen ik een reactie las van een proeflezer.
Ik schrijf verhalen en soms ook gedichten.
Ik ben trots op mijn schrijven.
En daar zou het bij moeten blijven.
Maar nee, ik moest zo nodig zwichten.
Dit is een verhaal van gekrenkte trots.
Trots die voortkomt uit twee fatale verbindingen die ik maakte.
Ik sloot een huwelijk tussen mijn daden en een specifieke uitkomst. En alsof dat niet genoeg was, koppelde ik beiden aan mijn eigenwaarde.
Ik ben dat vanaf het najaar van 2014 aan het loskoppelen, maar kennelijk zijn er gebieden waar de lijm nog niet helemaal opgelost is.
En ik had beter kunnen weten. Want mijn eigenwaarde overleefde mijn eigen kritiek op mijn theater.
En toch voelde ik me gekrenkt toen een proeflezer mijn tekst goed vond.
De tekeningen die bij mijn teksten gaan horen vond ze “Werkelijk Schitterend!”
Kijk, dat lijkt er op!
En ze heeft gelijk, kijk maar:
Waarom voelde ik een steek van jaloezie? Terwijl ik alleen maar heel erg blij ben, met die reactie. Yes, ze vindt de tekeningen ook zo gaaf als ik!
Kennelijk niet ‘alleen maar’ . . .
Ik deed iets nieuws.
Ik besloot om mijn steek van jaloezie niet te verstoppen, of weg te doezelen. Ook niet voor me zelf. En dat deed ik door mijn schaamte er over ook niet te verstoppen. Ik maakte gewoon een deal met mijn schaamte: als jij er mag zijn mag mijn jaloezie er ook zijn, oké?
Die extra stap, dat waarderen van mijn schaamte, is belangrijk want je moet een Droste-reeks in de kiem smoren voor hij de oneindigheid bereikt.¹
Daar lag hij, mijn jaloezie, kwetsbaar in de palm van mijn hand.
En toen vertelde hij me dat van die koppeling van daden aan eigenwaarde. En ik zei dat ik dat toch al lang wist.
Ssst! zei mijn jaloezie. Weten en voelen zijn niet hetzelfde.
Ja, dat weet ik óók al, wilde ik zeggen.
Mijn jaloezie schudde met een cynisch lachje zijn hoofd.
“Het feit dat ik hier ben, zegt iets anders. Al die andere keren heb je me zo razendsnel verstopt dat je me niet kon voelen. Behalve toen bij het stoppen met het theater. Daar deed je het heel mooi, echt voelen. Compliment!
Weet je wat het probleem is met jouw hoofd. Die heeft zo’n levendig voorstellingsvermogen dat hij zich gevoelens kan voorstellen, zonder dat jij ze hoeft te voelen.”
Hij deed zijn handen achter zijn hoofd en leunde achterover tegen mijn gekromde vingers.
“Nu ik er eindelijk mag zijn, kun je echt gaan voelen. En dat geeft je de mogelijkheid om het los te koppelen.”
Ik bedankte de jaloezie die langzaam verdween. (Zijn lach bleef nog even hangen)
Mijn eigenwaarde schoof met een zware klik terug op zijn plaats.
En nu wist ik dat ik nog werk te doen had.
Want die tekst, die kan dus nog beter.
¹Anders vind ik het stom dat ik het stom vind dat ik het stom vind dat..
Doet me aan het gedicht van Rumi denken: )
De herberg
Dit mens-zijn is een soort herberg Elke ochtend weer nieuw bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.
Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase…….
De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.
Wees blij met iedereen die langskomt
de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.
ik zie en hoor je, Jacob Jan <3
Mooi hoe jij het gevoel van jaloezie (eindelijk) toelaat en dan begrijpt waar t om gaat.
En je bent ook maar een mens 🙂
Knuffels xx