Wat dacht is dat ik aan het doen was?
Alkmaar. De Vest.
Kleine zaal, maar dan nog!
Meer dan 200 kaartjes verkopen. Dat is het dubbele van wat je in Nijmegen deed, Jacob Jan.
Hoe krijg je dat voor elkaar, in een vreemde stad.
Je hebt er nu 8.
Nu dus even het gevoel dat ik me verslikt heb in een te grote hap.
Maar hé, ik zou toch opschalen? En dan moet je ergens beginnen.
Vannacht dacht ik dat een flinke bak geld welkom zou zijn, een prijsje in de loterij, want ik moet die coach ook nog betalen.
En toen dacht ik dat dat géén goed idee zou zijn.
Want als ik het nu red, heb ik het helemaal zelf gered.
Als ik dit red geloof ik voorgoed dat niets onmogelijk is.
Daar kan geen prijsje tegen op.
En dan is er nog steeds die stem die zegt: “dat zeg je alleen om jezelf te troosten”
Daar ga ik wat aan doen, aan die stem.
Maandag maar eens een stevig gesprek met hem, met mijn coach erbij als mediator.
Want er is ook die andere stem die zegt dat ik die zaal met die 250 stoelen waard ben, en meer ook.
Ik promoot dit blog gewoon even via het feestboek, Ken nog wel een paar Noordhollanders die ik mogelijk wakker schud.