fouten maken is niet erg

Een festival met een theatertent, en ik krijg de kans om een paar stukken uit mijn theater te doen.

Fijn.

Maar het ging slecht.

Ik kwam niet los van de spanning.

De les: Ik week  te veel af van mijn vaste theatervorm, half gekozen, half gedwongen. Kennelijk heb ik de structuur harder nodig dan ik dacht.

Zwaar gewond reed ik naar huis.

Thuisgekomen was het bloeden gelukkig gestopt. Geen hechtingen nodig. Het schrijnt nog wel een beetje.

In mijn hoofd vertelde ik mezelf het volgende.

Ooit leerde een schoolvriend mij surfen. Hij zei: “je moet je een paar keer expres achterover laten vallen, anders krijg je nooit het gevoel voor de juiste balans. Dat is dus wat ik vandaag gedaan heb. Zo ver los komen van de structuur dat ik viel. Die val was nodig om zelf mijn balans te kunnen vinden.

Een mooi verhaal, en het geeft troost, dus ik koester het. Maar het is niet het hele verhaal.

Daaronder ligt een dieper probleem, en tegelijkertijd een grote uitdaging.

Al een tijdje loop ik wat te kniezen en te worstelen. Heel veel dingen gaan niet zoals ik wil, en het is lastig om vol te houden. Mijn stemmingswisselingen grenzen soms aan het bipolaire. Ik kan mezelf geweldig voelen, maar de neerwaartse buien zijn hevig, dit jaar.

Langzamerhand is het “je-moet-het-nog-wel-verdienen” virus bij mij naar binnen geslopen. Tja, verminderde weerstand. Het gevolg is dat ik al een tijd lang niet onbezorgd heb kunnen genieten. Want eerst moet . . . vul maar in.

Zo ben ik vandaag de voorstelling in gestapt: Je moet het wel waarmaken straks. Vlak daaronder ligt de veronderstelling: “want wie wil er nu naar je komen luisteren?” Een dodelijke vicieuze cirkel. Want daarmee onthoud ik het publiek mijn positieve energie. En ik heb het gevoel dat dat ook een reden was dat het vandaag niet liep.

En dat is nu mijn opdracht. Die cirkel omdraaien.

Laat ik maar eens beginnen met dankbaar te zijn voor de mensen die zijn komen kijken, en mij mijn uitglijder gunden. (Bedankt lieve mensen) Dankbaar voor deze gelegenheid om de fouten te maken waar ik veel van leer. Dankbaar voor een schitterende dag op een mooie plek.

Heel langzaam begin ik het is-al-goed gevoel terug te krijgen.

Vanavond eerst maar eens onbezorgd gaan genieten, bijvoorbeeld van het feit dat ik vandaag in ieder geval behoorlijk veel lef gehad heb.

 

 

 

 

9 thoughts on “fouten maken is niet erg”

  1. Jij kunt zo trots op jezelf zijn. Het vergt moed om te doen wat jij doet, niet alleen het optreden maar ook om je kwetsbaar op te stellen en dit met anderen te delen.
    En onthoud, zonder schaduw is er geen zon. Het komt wel goed met je, echt!!!

    1. Vind dat je het helder hebt beschreven. Dat op zich is al een applaus waard.
      “Zwaar gewond reed ik naar huis”. Hier helpen bij mij de “4G’s”.
      V.b. van dat surfen sprak me ook aan. Even “je eigen plek” in de wereld plaatsen. Je hebt het over balans.
      Maar Je pijnigt je er wel mee. Is dat het waard? Tot hoe ver kan/wil/moet je daarmee gaan? Dat bepaal je zelf.
      Vind het fantastisch hoe je je kwetsbaarheid laat zien. Alle ballast overboord.
      Cirkel omdraaien? Let wel, het is al goed met je. Ben zelf ’n Tolle fan.
      Groeten Hanneke

  2. Ik vraag me af of dit onder de categorie ‘fouten maken’ valt. Het lijkt er meer op dat je bezig bent je eigen stijl en bijbehorende structuur te ontplooien met de daarbij behorende grenzen die ontdekt moeten worden. Dus dankbaar voor zijn voor de gelegenheid om te oefenen is inderdaad een betere benadering. En zolang je aangeeft dat je op sommige momenten met een try-out bezig ben is er geen man overboord wanneer het een keertje niet gaat zoals je gedacht had. Toch?

  3. We vliegen ze snel uit de bocht, en dan weer terug ons centrum zoeken… bedankt om te delen en om ons een inkijk te gunnen in je gevoelswereld, het is heel herkenbaar!!

  4. Toen ik me realiseerde dat mijn antwoord nooit meer zou behelzen dan datgene wat louter mezelf betrof, waarin ik mezelf herkende, toen drong tot me door wat je schreef over hoe ’t je afging de afgelopen laatste tijd. Toen pas drong door hoe ’t ook weer zat,: “’t gaat niet om jou, (mij), maar om hem (jou). “Je kent hem amper”, “afblijven juf”, dacht ik toen, vandaar dat mijn je aangereikte woorden uitbleven.
    “Die mannen, (je vrienden) zijn geschoold, jij (ik) niet” “’t is ook veel te ingewikkeld voor je (mij),” “Wat weet je ook van zijn beweegredenen, zijn situatie”?…. Zo heb ik dan de gewoonte om af en toe met mezelf in gesprek te gaan. Hoop dat het te volgen is.
    Maar, inderdaad, je zou “die cirkel om kunnen draaien”. Wat jij er mee bedoelt weet ik niet.
    En ook, je hebt nu weer eens voor de zoveelste keer kunnen ervaren hoe ’t uit balans raken ook al weer toegaat. Terug dus naar je eigen grenzen en nu nog leren hoe of je daar voldoende genoegen mee kunt nemen.
    Gr. Hanneke

    1. Dit gaat over het leven zelf, daar heb jij een stuk meer scholing in dan ik.

      En af en toen denk ik wel eens: nu al weer? Kom, op het moet maar eens afgelopen zijn. Maar dat kan niet. Ik zoek steeds nieuwe grenzen op, dus het blijft spannend. Ik leer wel steeds beter omgaan met de klappen. Deze heeft nog geen dag geduurd.
      Terug naar eigen grenzen, en ze dan verleggen. Balans.

Laat een reactie achter op petepel Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.