1977 , 15 jaar oud.
Mijn meeste muziek kwam van Peter, mijn grote broer. Maar toen ik ouder werd, zelf een pick up had ging ik mijn eigen elpees kopen.
Hoe doe je dat als je grote broer alles al heeft? Zelf elpees kopen voelde bijna aan als heiligenschennis. Peter was degene die mij in alle muziek introduceerde.
Toch heb ik zelf al snel een aantal klassiekers bemachtigd. Rumours was er een van. Dit album was al klassiek op het moment dat het uit kwam. Vreemd om dan als eerste al dat moois te horen.
(Bij “Hotel Califonia” en “Desire” had ik ook dat gevoel van heiligenschennis. Niet omdat het niet mocht van mijn broer, maar ik pikte zijn helden in, zo voelde dat.)
Ik kende Rhiannon via Peter, en ik kende de verhalen over de onstuimige relaties in de band.
Maar vanaf het moment dat ik Rumours opzette was Fleetwood Mac van mij.
Rumours is een aaneenschakeling van hoogtepunten.
De heren zorgende voor het rockwerk, de dames voor de balads. En hoewel Stevie Nicks mijn hart als puber sneller deed kloppen, zijn de nummers van de Christine McVie eigenlijk mooier.
Ik keek deze kerst weer naar Love Actualy. Daar zit “Songbird” in. In een nieuwe versie. Maar die hoor ik niet. Ik hoor de oorspronkelijke versie. Die zit nog volledig in mijn hoofd en kan ik zo afdraaien. Verstild mooi.
Het is 31 december 2011 als ik dit schrijf.
Voor 2012 kies ik voor mezelf: “You can go your own way”, and “Don’t stop”.
Ik hield van Fleetwood Mac, ik vond Stevie Nicks mooi, ik wilde haar zijn. Ik droeg haar kleren en bewoog zoals zij. Uren heb ik naast de box gelegen. Maar Christine kon eigenlijk veel mooier zingen en de bandleden waren eigenlijk helemaal niet gelukkig met elkaar…