Als ik fotograaf was, had hier nu een prachtfoto gestaan, die alle woorden overbodig maakte.
Maar ik ben geen fotograaf.
Ik neem je mee.
Nijmegen.
Vorige week, toen het zo vreselijk warm was.
Koningsplein. Waar ze een soort bedriegertjes hebben. Fonteintjes in de grond die onverwacht water spuiten.
Een meisje van een jaar of drie. (Denk ik. Vroeger, toen mijn kinderen zo oud waren kon ik dat bijna tot op de maand nauwkeurig inschatten. Maar ja, toen had ik geen idee van de leeftijden van pubers.)
Haar jurkje is al kliedernat. Ze kijkt gefascineerd naar de fonteintjes, geeft een gilletje als er eentje spuit en holt er op haar kleine beentjes naar toe. Handjes uitstekend om de straal te pakken voor hij weer de grond in gaat. Ze vergeet daarbij regelmatig dat ze pal bovenop zo’n fontein staat, en schrikt van plezier als ze weer natgespoten wordt.
Verrukking. Verrukking, en concentratie. Dat is wat er op haar gezicht staat. Steeds opnieuw verrast worden. Grijpen naar het water. Misgrijpen en daar geen donder om geven.
Ze heeft niet in de gaten dat een groeiende groep mensen van haar geniet. Ze kijkt heel af en toe naar haar moeder, die met een glimlach haar hand uitsteekt in een ‘kom, we gaan gaan verder’ gebaar. Ze negeert het, en haar moeder dringt niet aan, want die geniet zelf ook van haar dochter.
Eindeloos genieten van het moment, en heel veel mensen daar in mee nemen.
Ik zou op mijn knieën zijn gaan zitten om die foto te nemen op dezelfde hoogte als het meisje. Ik had een telelens gebruikt, zodat het meisje haarscherp zou afsteken tegen de wazige achtergrond. Waterdruppels die glinsterend stil hangen, om haar heen. Een donkere achtergrond waar het kleurrijke jurkje mooi tegen afsteekt, en de zachte contouren van de onscherpe waterstralen van de andere fonteinen.
Dat zou op zich al mooi zijn. Maar waar je ogen onherroepelijk naar toe worden getrokken is de uitdrukking op het gezicht van het meisje. Verrukking en concentratie zouden slechts vale woorden zijn bij wat je daar zag.
Eigenlijk heb ik hem ook genomen, de foto.
Met mijn ziel.
Ik bekijk hem nog vaak, en dan komt er een glimlach op mijn lippen.
Dat zijn de mooiste fotos, of eigenlijk filmpjes toch! Deze foto blijft veel langer bij je hangen dan het zien van een gewone foto!
Tijdens een vakantie maakten Sacha en ik een wandeling. De kinderen bleven bij de tent. Er was een schitterende dubbele regenboog. Teske kon het fototoestel niet vinden, en was boos toen we terug kwamen. “Ik heb de kans van mijn leven gemist! Waar hebben jullie dat toestel gelaten?”
Ik vertelde haar toen dat juist omdat ze geen foto had genomen, deze regenboog voor altijd in haar geheugen is gegrift.
Ze heeft er nu soms nog over. Ze kan hem zo voor zich zien.
wat een prachtige levensles he!
Kijk je voor je eigen genot en sla je het beeld op in je geheugen voor later. Of kijk je door de lens van een fototoestel en sla je het beeld op in een digitaal geheugen om het later te kunnen delen. Bij dat laatste heb je soms toch dat je de diepere ervaring van het erbij zijn, het mee-maken, minder meekrijgt. Maar het is misschien dan wel weer socialer.
Vaak kies ik voor het eerste, en wanneer ik dan uiteindelijk denk om het ook nog vast te leggen of foto, is vaak ‘het’ moment al voorbij. Maar ja, ik ben dan ook geen echte fotograaf.
Wat een ontroerend stukje tekst over een moment dat ik me nu ook haarscherp voor de geest kan halen.
JJ, jij hebt helemaal geen fototoestel nodig. Jij schildert de foto met woorden.
Ik zie het meisje haarscherp voor me, met de waterdruppels en met haar concentratie en plezier. Ze zit nu gewoon op mijn harde schijf! Dank je wel.
Wat een prachtige, ontroerende foto!
Prachtige poezie-foto.
En even ontnuchterend vanuit het perspectief van een fotograaf: ik had zo’n foto niet meer durven nemen. Er is heel veel argwaan tegen ‘vreemden’ die op straat foto’s maken van jonge meisjes maken. Terecht/ onterecht?
Helemaal niet bij stilgestaan. Hoefde dus gelukkig ook niet.
Trouwens een deel van de inspiratie van het beeld komt van jouw tuinslangfoto’s van toen de kinderen nog klein waren.
Ligt eraan en hoe het gedaan wordt. Dat vrolijke meisje van 3 genietend van de waterstralen kan je op veel verschillende manieren fotograferen, ik bedoel waar leg je de nadruk op. Het gezicht met de concentratie en plezier, dat is prima. Maar het natte jurkje op het lichaam als focus geeft weer een ander ding. Je kant altijd aan de ouder vragen of je een foto mag maken en je adres afgeven zodat je ze van te voren kunt laten zien. Toch?
Heerlijk en ik zou zo mee willen doen…..
Maar ik durf niet, de keurende blik van de omstanders:
doe normaal, het is kinderspel en toch
volwassen zijn is niet meer spelen zoals een kind.
Soms kan ik huilen van het lachen, pijnlijk bewust van blikken.
Of beeld ik het mij in dat t buiten de lijntjes is.
Niets aan doen gewoon laten zou mijn lief zeggen…
Verlangen overspoelt me en dan ben ik die poezie wordt 😉
Dank je JJ weer een subtiele blog die raakt!