Mijn moeder had zo haar plekjes om cadeautjes te verstoppen, en helaas kende ik ze allemaal.
Het was januari 1982 en ik keek bovenop de kast in de slaapkamer van mijn ouders.
Daar lag een walkman.
Wow!
Ik was overdonderd. Een echte walkman. Die waren nog maar net op de markt. Mijn hart klopte, en tegelijk was ik verdrietig, omdat ik wist dat mijn ouders mijn opwinding hierover nu misten. Ik heb zo goed mogelijk toneel gespeeld. De verrassing dan, mijn blijdschap hoefde ik niet te spelen.
Die blijdschap was genoeg, denk ik, want ze hadden zorgen.
Ik had Hodgkin, mijn milt was er uit gehaald en ik zou bestraald worden. Dat was waarom ze mij de walkman gaven. En ze hadden niet beter kunnen kiezen. Het was mijn houvast in het ziekenhuis.
Mijn oudere broer had een bandje gemaakt. Een awesome mix. Yep! Mijn walkman was exact dezelfde als die uit de Guardians of the Galaxy.
Mijn broer heeft me opgevoed in de muziek. Aan zijn hand heb ik alles leren ontdekken. Geen idee waar hij het vandaan haalde.
Ik was inmiddels zelf op kamers, studeerde en had mijn eigen muziek. En toch, een bandje van mijn broer was speciaal.
Mooiste nummer?
Will You van Hazel O Conner, met een mooie saxofoon.
Een jaar later zag ik de film Breaking Glass. Mijn hart sloeg over toen bleek dat dit nummer een cruciaal onderdeel was van de soundtrack, op het meest ontroerende moment.
Gisteren was ik in Friesland, in het dorp waar ik opgroeide.
Ik draai muziek in de auto. In mijn hoofd. Op de terugweg stond dit nummer op repeat.
Peter, kus!
prachtige herinnering
Geweldig!
Na mijn ongeluk heeft mijn broertje bandjes van mijn favoriete muziek opgenomen