‘Als ik terugkijk had ik veel meer deuren in moeten trappen. Elke keer als ik er bijna was besloot ik te stoppen. En achteraf maakt het niks uit. Alle deuren zouden me naar dezelfde lessen leiden, alleen in een andere vorm. Dus welke keus ik ook had gemaakt, het zou goed geweest zijn. ‘
Wat mooi om mijn eigen woorden terug te lezen.
Ik heb het vast wat rommeliger gezegd. Danique shreef ze heel mooi uit, hier.
Mooie ontmoeting. Zoals ik vaker mooie ontmoetingen heb met mensen die ik van twitter of facebook ken.
En wat mooi dat ik juist in contact met anderen mijn eigen lessen kan benoemen.
Mijn blog werkt ook zo, maar dit is nóg mooier.
Want het klopt, wat daar staat.
Nú pas zet ik echt door.
Voorbij de weerstand.
En wát voor weerstand. Een week lang was ik voor mezelf niet te genieten van de angst.
En ik ben er doorheen.
Ik weet er komt meer, en ik weet ook, daar ga ik ook doorheen.
Terwijl ik alle andere keren gestopt ben, met de conclusie dat ik op het verkeerde pad zat.
Ik vermoed dat er geen verkeerde wegen bestaan.
Ik had die andere keren ook door kunnen zetten. De weerstand was toen waarschijnlijk niet groter dan hij nu is.
Misschien dat ik nu meer plezier heb in wat ik aan het doen ben, dat me dat sterker maakt. Maar nóg meer geloof ik dat het de beslissing geweest is om mijn keuze eindelijk eens serieus te nemen, die me nu verder brengt.
Daarom blogde ik dit.
Er zijn niet zo veel foute wegen.
Alle wegen zijn prachtig en alle wegen zijn anders. Ik had een geweldige trainer kunnen zijn, een geweldige leraar. Nu wordt ik een geweldige theatermaker.
Het enige wat er voor nodig is, is mezelf geweldig vinden.
De enige manier om iets te missen, is om op het kruispunt te blijven staan,
omdat je denkt dat je niet bent toegerust voor de weg die je moet gaan,
of omdat je maar niet kunt kiezen omdat alles zo leuk lijkt.
Maar het échte leuke kun je pas proeven, als je de hele weg accepteert, met alles erop en eraan.
Dat ik pas op mijn 52e een deur open trap is niet sneu. Het is nooit te laat, en ik heb me in de tussentijd niet verveeld.
Ik hou van mijn leven, hoe langer ik leef hoe meer ik er van hou.
(De magie van dichte deuren speelt een rol in mijn theatervoorstelling)
Mooi, Jacob Jan, inspirerend verhaal. Benieuwd wat er voor moois achter die deuren schuilt. Trap ze maar in! Alleen wie thuis blijft zitten achter gesloten deuren kent waarschijnlijk geen angst.
Terugkijkend kom ik deze blog tegen. Terugkijken in je leven, de kantelpunten zien, toen er zich mogelijkheden, kansen voordeden die je kon oppakken, waarmee je nieuwe koersen in je leven kon inslaan, wat je dan ook deed – en waardoor je leven radicaal veranderde…. Spannend! Nooit spijt gehad. Ook nu niet, hoewel er nu dingen gebeuren waardoor ik in een te hoog toerental moet draaien – dat ga ik dit jaar bewust veranderen, terugdraaien. Dat is ook radicaal, maar ik voel dat het moet. Jammer, maar het hoort erbij. Dat is net zo goed een andere koers, ook spannend.