“Heb je hem nu weer op voorverwarmen gezet?”
Dat doe ik wel eens. Met de pizza er in, op voorverwarmen (met grill), dan krijgt ie een mooie korstje.
Als je er tenminste bij blijft staan.
Ik wacht de “Dat wéét je toch?!!!” niet eens af, en weet niet hoe snel ik weer naar de winkel moet fietsen om een nieuwe pizza voor mijn dochter te halen.
Dat doe ik niet meer.
Ja, op de fiets springen en die pizza halen, wil ik best nog wel een keer doen.
Mezelf voor de kop slaan, en (al is het maar voor heel even) mezelf heel erg schuldig voelen, daar ben ik nu wel klaar mee.
Dat is zo maar even een heel klein voorbeeldje, maar wel typerend.
Ik heb hem door, die schuldigvoelert, de Fantakid.
Ik weet wat ie aan het doen is, en ik trap er niet meer in.
Dat weten,
én dat kunnen voelen.
Mooie start van mijn coachingstraject.