De tranen komen niet
is er wel echt verdriet
en komt de woede wel
berust ik niet te snel
en toch op zich
het is een simpel feit
ik ben mijn ouders kwijt
of heb ik ontkent
dat op dat moment
alles veranderde
terwijl zoveel het zelfde bleef
waarop ben ik zo gebrand
houd alles in de hand
ben ik zo gewend
aan een happy end
wil ik dat alles klopt
dat dat wat loop niet stopt
en ben ik pas verrast
als er iets niet past
waarom kan ik niet
laten komen wat komt
laten komen wat komt
en laten gaan wat gaat
nu komen ze
de tranen één voor één
soms droom ik ze
en voel ik mij alleen
en met wat ik mis
bouw ik een brug
en vind mijn ouders terug
zo weet ik dat een eind
niet altijd happy
maar o0k niet altijd een einde
hoeft te zijn
5 thoughts on “De tranen komen niet”
Wat fijn dat jij op deze manier vorm kunt geven aan je gevoel. Mijn tranen zitten ook nog ergens verstopt. Jij bent nu heel wat jaren verder en dan zijn ze daar toch. Drie maanden geleden is nog maar zo kort. Ik wacht en kijk met de tijd wel wat het wordt.
jemig, binnen een week na elkaar. Wat een ramp is er wat er bij mij opkomt, voor de kinderen of het kind dan, dus voor jou… zo snel achter elkaar, een weeenstorm de andere kant op……
en ja het andere wat je schrjft, er aan meemaakt. Ik kan me er van alles bij voorstellen. Ieder rouwt op zijn haar eigen manier en weet zelf vaak geeneens wat die manier is want het woord manier dekt de lading niet.
Mijn zoon zei na het overlijden van mijn moeder: Mam. ik heb maar één keer gehuild om oma en voel me geloof ik lang niet zo verdrietig als jullie, is dat erg…?
Ik zei toen: nee, lieve schat, natuurlijk niet, je houdt geen grammetje minder van haar ..
gevoel en gevoelsbeleving (en uiting) is voor iedereen anders, en nu praat ik er misschien wel even heel abstract over, maar dit is wat er nu bij me opkwam…
Verlies en verwerking als dat al kan, zijn rare en bijzondere fenomenen….
Wat fijn dat jij op deze manier vorm kunt geven aan je gevoel. Mijn tranen zitten ook nog ergens verstopt. Jij bent nu heel wat jaren verder en dan zijn ze daar toch. Drie maanden geleden is nog maar zo kort. Ik wacht en kijk met de tijd wel wat het wordt.
het totaal aantal tranen is nog ruimschoots omvoldoende. Nog steeds het gevoel dat niet alle rouw is gerouwd.
jemig, binnen een week na elkaar. Wat een ramp is er wat er bij mij opkomt, voor de kinderen of het kind dan, dus voor jou… zo snel achter elkaar, een weeenstorm de andere kant op……
en ja het andere wat je schrjft, er aan meemaakt. Ik kan me er van alles bij voorstellen. Ieder rouwt op zijn haar eigen manier en weet zelf vaak geeneens wat die manier is want het woord manier dekt de lading niet.
Mijn zoon zei na het overlijden van mijn moeder: Mam. ik heb maar één keer gehuild om oma en voel me geloof ik lang niet zo verdrietig als jullie, is dat erg…?
Ik zei toen: nee, lieve schat, natuurlijk niet, je houdt geen grammetje minder van haar ..
gevoel en gevoelsbeleving (en uiting) is voor iedereen anders, en nu praat ik er misschien wel even heel abstract over, maar dit is wat er nu bij me opkwam…
Verlies en verwerking als dat al kan, zijn rare en bijzondere fenomenen….
mijn deel…. http://carogeurtsenmyblog.wordpress.com/2010/03/19/doodgewoon-weer-augustus/
Stil van.