dat je dan bij alles wat je leest, en tegen komt, denkt: “wow! ” en dus ook een beetje : “dat wil ik ook” of “ja, ik moet meer zus en zo zijn”
Niet letterlijk zo, maar toch diep onderop, terwijl ik heel hard mijn best doe om het niet te denken, denk ik het stiekem toch een beetje.
Eigenlijk is het gewoon dat gras, dat groener is bij de buren.
Zoals ik bij mooie huizen op mooie plekken denk: “Wow je zult daar wonen!”, en dan vergeet dat ik dat ook dacht bij het huis waarin ik nu woon.
Dus áls er al dingen waren van mezelf, waar ik blij mee was, dan zie ik het niet eens meer, gewoon vanwege de slijtage in aandacht.
Daarom is het goed om te beseffen wat er gebeurt. Stop! te zeggen, en weer te gaan kijken naar mezelf.
Me zelf herwaarderen.
En dan niet eens de trekjes van mezelf waar ik blij van wordt.
Maar ook eens goed kijken naar de trekjes waar ik juist niet blij van wordt.
Want daarvan weet ik zeker dat ik ze van niemand na-aap.
Die zijn echt van mij.
Daarin ben ik uniek.
Als ik nu ook nog eens kon zien hoe leuk ze zijn . . . .
