de manier om te doen wat je niet durft te doen

Is te zijn wie je niet durft te zijn.

En daar kan ik het eigenlijk bij laten. Maar dan is dit niet meer dan een tweet. En dat vind ik te vluchtig. Want voor mij is dit een grote waarheid.

Zijn wie ik niet durf te zijn. 

Daar zitten nog wat andere werkwoorden aan vast, behalve dat durven. Vinden, willen, moeten, het is een rommeltje van van alles. Allemaal gedachten en gevoelens over wat en wie ik moet zijn. Schaamte. Doe die er ook maar bij. (Say big big.)

Wat zijn dan die dingen die ik wil verstoppen?

Snel afgeleid zijn, want voortdurend een gedachtenstroom in mijn hoofd. Dat gevoel dat je een kamer binnen loopt en niet meer weet wat je wilde doen. Dat gevoel. Meerdere momenten per dag. Een boek even wegleggen, omdat wat je net gelezen hebt, een nieuw stroom gedachten op gang brengt. Maar schaam, schaam: ik wil soms ook mijn gesprekspartner even weg leggen. Niet omdat die saai is, maar juist omdat die zulke interessante dingen zegt, dat mijn hoofd er mee van door wil.

Ik bewandel duizend verschillende paden, zelden tot het eind. De zijpaden trekken mij, en meestal verdwaal ik. 

Bergen energie heb ik besteed om dat een beetje te verdoezelen. Toch iets zinnigs terug zeggen. Toch proberen wat uit mijn handen te laten komen. Honderd keren opnieuw proberen systeem aan te brengen. Honderd keren mislukt.

Dat ben ik. Die man die de hele dag naar zijn bril loopt te zoeken, die alles om zich heen in chaos kan veranderen, de man waarbij maar niets uit zijn vingers wil komen. 

Als ik accepteer dat ik dat ben, kan ik ook een andere definitie maken van “uit mijn vingers komen”. 

Als ik accepteer dat ik die dromer ben kan ik ook zien dat ik doel en afleiding moet verwisselen. 

Als mijn afleiding mijn doel wordt komt er erg veel uit mijn vingers,

elke dag opnieuw.

En daar begint het durven.

Een baan op te zeggen om daar werk van te maken, bijvoorbeeld. 

Nóg enger: hardop zeggen waar je goed in bent.

Nóg enger: daar geld voor vragen.

Nóg enger: dat voorfinancieren via crowdfunding.

Mij laten betalen voor wat ik straks op de planken ga brengen. Geloven dat dat goed genoeg is, om een inkomen uit te krijgen. Dat zijn de stappen die ik ga zetten.

Dat komt voort uit het lef om te zijn wie ik ben.

Hoezo lef?  Nu ik het van deze kant bekijk, snap ik niet eens meer hoe het anders zou kunnen.