Dat bedoel ik!

Dat bedoel ik!

riep ik, midden in een gesprek met een vriendin.

En dat was opmerkelijk, want ze zei iets dat tegenovergesteld was, van dat wat ik net gezegd had.

Ergens anders in datzelfde gesprek leerde ik van haar iets wat ik al wist. Gelukkig riep ik toen niet, “Ja ,dat weet ik!” Gelukkig besefte ik toen direct dat wat ik er over leerde een hele nieuwe dimensie betekende van iets dat ik al veel vaker was tegen gekomen.

Wat ze me leerde was dat het denken zo snel kan zijn dat je dingen kan zeggen zoals:

“Dat bedoel ik!”
of
“Dat weet ik!”

terwijl je zelf nog niet bent aangekomen op die plek.

Wat ik al wist was dat iets snappen niet hetzelfde is als iets voelen.

Wat ik níet wist, was hoe dat denken jou voor de gek kan houden. Wat ik niet wist, was hoe dat denken jou ook het gevoel kan geven dat je het helemaal doorgrond.

Dat ligt ten grondslag aan mijn uitspraken “Dat bedoel ik” en “Dat weet ik”.

Vroeger zei ik dat soort dingen om de haverklap. En nu begrijp ik waar ze vandaan komen. Ze komen voort uit hersens die iets horen dat ze onmiddellijk kunnen plaatsen. Hersens die een opmerking meteen van alle kanten bekijken, en zien dat die opmerking als een puzzelstuk past in alles waar ze al eens mee gestoeid hebben.

En een ego dat daarop meteen beslist dat die opmerking er altijd al geweest moet zijn.

En zo berooft het ego je van die hele nieuwe dimensie die voor je open gelegd wordt.

Want als je het toch al wist, dan heb je niks nieuws te leren, of te ontdekken.

Ik dacht dat ik dit allemaal al wist, dat ik me er niet meer schuldig aan maakte.

Tot het moment dat ik gisteren heel hard: “Dat bedoel ik!” riep.