Calvinist ontmoet levensgenieter

Mijn calvinist en mijn levensgenieter gingen vandaag hand in hand.

Mijn calvinist had gezegd: “Beste Jacob Jan. Leuk hoor, dat theater, maar je bent nu al 4 maanden een luxe leventje aan het leiden.  Wordt het niet eens tijd dat je je nuttig maakt?”

Mijn levensgenieter zei: “Lieve Jacob Jan. Je gaat soms teveel je hoofd in. Je durft niet eens te genieten van dat luxe leventje. Vraag: Durf je het leven te nemen zoals het is? Durf je te zijn? In plaats van te doen? Durf je gewaardeerd te worden voor wie je bent, in plaats voor wat je pres(en)teert?”

Aangespoord door mijn Calvinist kwam ik terecht op de website van vrijwilligerswerk in Wijchen. Ik bladerde door de vacatures. Niet mopperen op de regering, dacht ik. Niet roepen wat er wel en niet moet. Maar actief iets doen!

Toen ik de lijst langs liep, fluisterde mijn levensgenieter: “Daar! kijk daar eens!” Hij verstaat de kunst om te fluisteren met een uitroepteken.

Daar stond een vacature voor het maatjesproject van het GVO Nijmegen.

Het maatjesproject wil mensen met een (verstandelijke) beperking (deelnemers) één-op-één verbinden met  mensen die geen beperking hebben (vrijwilligers).

“Gewoon leuke dingen doen en verder niks”, zei mijn levensgenieter: “Niet nadenken over wat je allemaal moet doen. Niet je deskundigheid en je ervaring inzetten. Gewoon. Er zijn. Dat zal je goed doen.”

En zo maakte ik vandaag kennis met de coördinator van het GVO. Het was een fijn gesprek. Na de vakantie ga ik kennis maken met een deelnemer. Om te wandelen en koffie te drinken. Meer stond er niet op het formulier.

“Dat is vaker zo”, zei de coördinator: “ze zien soms zo weinig anderen, dat ze niet kunnen verzinnen wat je nog meer met je tijd kunt doen. Meestal vinden vrijwilliger en deelnemer samen nog andere dingen om te doen.”

Na de zomer dus. Eén keer per week. Er zijn. En meer niet.