Ja, die kop is bedoeld om aandacht te trekken, maar ik meen het wel.
Mensen met een uitkering in de zorg laten werken.
Het Bravo is voor het feit dat ze buiten de grenzen van wat wij normaal vinden durven kijken.
Daar houdt mijn Bravo op. Ik heb sterke twijfels bij de uitvoering. Hele sterke twijfels. Vooral ook de twijfel of Deventer zelf wel genoeg twijfel durft toe te staan..
Het is goed om te beseffen dat de kosten van de zorg de pan uit rijzen, en dat we daar dus op een hele andere manier over na moeten denken.
Het is GEEN goed idee om mensen verplichten mee te doen met goede ideeën. Aanmoedigen, ja. Verplichten? Ik heb daar hele grote twijfels bij.
We moeten wel af van het idee dat zorg voor elkaar iets is dat door een overheid geregeld is, betaald is, en dat we daar niet meer naar om hoeven kijken.
Ho STOP!
Die zin moet ik terug nemen, want die is tendentieus. Ik weet helemaal niet hoe jullie naar de zorg kijken.
Dus ik moet even terug naar mezelf:
Míjn ogen zijn open gegaan. Ík beschouwde zorg als iets dat er gewoon altijd was. Iets waar je recht op had. Waar je niet voor hoefde te doen. Dat was allemaal betaald en geregeld toch?
Ook ik dacht in de trant van: “Als je hoort dat je ergens recht op hebt, dan moet je er wel achter aan om het ook te krijgen”.
Ik wil daar nu anders naar kijken.
Ik wil nu bijdragen, op wat voor manier dan ook. Ik wil stoppen met zeuren en doen wat er nodig is om te zorgen dat mensen een menswaardig leven hebben.
Ik heb me opgegeven voor vrijwilligerswerk.
Ik ga één dagdeel in de week een risico scholier begeleiden. Hem helpen om het leven en de school aan te kunnen.
Ik ga één dagdeel in de week iets doen samen met iemand die een verstandelijke handicap heeft.
En als mijn gemeente mensen nodig heeft voor persoonlijke verzorging, ga ik me aanmelden. Ik vind dat doodeng. Het is een beroep dat ik nooit zou kiezen. Misschien moet ik het ook helemaal niet doen. Maar ik ga het niet op voorhand afwijzen.
Dat doe ik omdat ik een uitkering heb. En naast mijn werk om daar met mijn theater zo snel mogelijk een eind aan te maken, wil ik iets terug doen voor die uitkering.
Als mijn uitkering stopt, stopt mijn verantwoordelijkheid niet. Dus waar ik ruimte kan maken (en je kunt altijd ruimte maken), blijf ik dit gewoon doen.
Dus Deventer, goed dat je de discussie los hebt gemaakt. Maar dat Bravo kunnen jullie heel makkelijk omtoveren in een BOE!
Dus ga nu alsjeblieft niet met oogkleppen op, stoer zitten doen. Ik ben een beetje bang dat jullie een politiek statement willen maken. Probleem daarbij is dat je vergeet dat het om mensen gaat. Ik zie de rampen al: niet kijken naar de uitzonderingen, alles over een kam scheren. Dan maak je meer kapot dan dat je iets op lost.
Oh, en als je met mensen werkt is álles een uitzondering, dat je dat even weet.
Uitkering én iedere vorm van maatschappelijke ondersteuning.
De vraag is niet wat, maar meer hoe kun je mensen elkaar kunt laten helpen.
Het een sluit het andere niet uit: door zelf te helpen, help je ook jezelf.
Ik zie dat in het ritme, in weer ‘voelen’ dat je waardevol bent.
De waardering dat je belangenloos je nek uitsteekt daar doe ik het nu voor.
Zolang ik geen betaalde baan heb, wil ik wat doen voor die uitkering.
Alsof ik dan pas het verdien om het te krijgen….
Een kronkel zegt de een, de ander wat jij wil meis.
Zo heeft iedereen er zijn mening over….
In actie komen zorgt altijd voor energie.
Al denkend doen.
ik zeg: mooi, en ik hoop dat het je iets moois brengt, naast wat het je nu al brengt.