Balans is niet het midden

Ik ben doodmoe, na twee dagen Vallei.

En toch mis ik het.

Als introvert is het alleen zijn, met mijn gedachten, mijn natuurlijke habitat.

Mijn gedachten, gevoelens en fantasie lijken een eindeloze bron.

Maar in het jaar dat ik aan mijn theater werkte, en niet zo heel vaak mensen ontmoette, merkte ik dat zelfs die bron kan opdrogen.

Ik heb het contact ook nodig. Ik moet leven, meemaken, voelen. Op de Vallei herontdek ik mijn speelse kant. Het voelt alsof ik wakker gekust wordt, daar. Maar ik heb de rust en de stilte ook heel hard nodig.

Die balans ben ik nu aan het ontdekken. Niet het midden, maar het heen en weer gaan tussen de uitersten.

En dus toestaan dat ik soms de neiging heb helemaal weg te kruipen. Verdwijnen in een boek. In beslag genomen worden door niets. De horizon opzoeken in een wandeling.

Ik krijg zelfs weer zin in programmeren. Dat was een nerdy hobby van mij. Helemaal in beslag genomen worden door de uitdaging om een spelletje te programmeren. Die lekker makkelijke wereld waar alles voorspelbaar is, waar alles precies zo gaat als jij dat wil.

Een beetje zoals dit. (Lezen! dit is één van mijn mooiste hink-stap-sprongen)

Ik weet nu dat ik beide kanten van mezelf moet koesteren.

 

 

 

 

 

3 thoughts on “Balans is niet het midden”

  1. Als weegschaal ben ik ook al zo lang ik leef op zoek naar de juiste balans, die zoals jij hier heel terecht opmerkt niet zozeer een kwestie is van naar het midden schuiven, maar leren om te gaan met de beide uitersten van een bepaald proces die allebei hun (tijdelijke) aantrekkingskracht hebben.
    Het is vermoeiend omdat je elke keer weer opnieuw denkt de rust (balans!) te hebben gevonden, totdat het weer begint te trekken en je op weg moet naar de andere kant van het spectrum. Maar zolang je op de juiste plek zit geeft het ook veel voldoening.

  2. Oh die balans! Wat een geworstel die te vinden en te houden.
    Petepel heeft gelijk, het gaat om het leren omgaan met de uitersten. En tijdens dat leren liggen er vele valkuilen op de route heb ik ondervonden. Afgelopen week wéér.
    Wat is het heerlijk om toe te geven aan mijn drang alleen te willen zijn. Alleen buiten, alleen in mijn kabouterhuisje. Om dan opeens te merken dat alleen niet genoeg is! Dat de input van anderen nodig is om weer energie te krijgen.
    Een eindeloos proces…..

  3. Balans, toverwoord van mijn leven, maar het er is een plek in de hersenen die daarvoor verantwoordelijk is…je raadt het al: stuk..
    Het wordt een levenskunst om te leren leven zonder of met weinig balans.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.