Anderen eren, dat doen we te weinig

Ik vermoed dat we bij elke omwenteling veel kinderen met het badwater weg gooien.

Het duurt dan altijd weer even voordat we die dingen weer kunnen zien voor wat ze zijn. Zonder de negatieve dingen die er aan kleefden.

Eren is denk ik zoiets.

Eren is al een tijdje uit de mode. Het heeft een jaren 50 spruitjesgeur.

Nou ja, voor mij wel in ieder geval.

“Eert uw vader en uw moeder”  had voor mij een negatieve klank. Vooral vanwege de verplichting die er aan vast zat. En het idee dat de vorige generatie in alles gelijk had. Het verstikte mij. Als de oude generatie alles bepaalt, hoe kan er dan plek voor mij zijn?

Een andere negatieve was het “op een voetstuk zetten”. Moet je niet doen, inderdaad. Mensen op een voetstuk zetten. Je versteent ze daarmee.

Sowieso heeft da hele woordje eer nog al wat vervelende betekenissen gekregen.

En toch.

Nu wil ik heel graag een aantal mensen eren. Ik wil juist dat woord gebruiken, in de vorm van de bewondering voor wat ze voor elkaar hebben gekregen. Ik zie en erken wat ze verzet hebben (al weet ik nog niet eens de helft van wat ze allemaal gedaan hebben), en ik wil daar ruimte voor. Pas op de plaats in eerbied.

De bouwers van de Vallei.

De plek waar ik nu thuis kom.

En ik besef nu ten volle hoe dankbaar ik ben voor de bouwers van die plek.

Mensen die keihard vochten. Crises hebben doorstaan. Door zijn gegaan op momenten dat stoppen zo voor de hand leek te liggen.

Die mensen hebben er zo veel energie gestoken, hebben zo hard geloofd in deze plek. Die mensen hebben deze plek gecreëerd. Uit het niks.

Die mensen hebben een huis gebouwd waar ik mag zijn en waar ik mee mag bouwen.

Ik zet ze niet op een voetstuk.

En ze zijn gelukkig al helemaal niet zo’n oude garde die alles bepaalt.

Maar ik maak met dit blog wel een hele diepe buiging voor ze.