aan de rafelranden van het leven, daar gebeurt het

Het is voor mij niet langer een leuke omdenk-kreet of een gaaf idee.

Ik zie het gewoon voor mijn ogen gebeuren.

Van fouten leer je.

Daar had ik niks mee, omdat er zo’n Calvinistisch tintje aan kleefde, zo van: ‘het is erg genoeg dat je een fout maakt, en nu zul je er van leren ook, zodat je het niet nog een keer doet, denkdurom!’

(dat heb ik er zelf op geplakt hoor, dat calvinistische, denk ik)

En het idee van Willem de Ridder om een commité op te richten ter verwelkoming van rampen.

Die vond ik geweldig maar niet erg begerenswaardig. Liever maar toch geen rampen, dacht ik.

Maar nu!

Maar nu zie ik dingen gebeuren op school, kleine rampen, dingen waarvan je zou willen dat ze niet gebeuren. Ruzies en gedoe.

Maar uit die ruzies en dat gedoe zie ik zulke mooie dingen voortkomen.

Er worden lessen geleerd voor het leven. Mooier dan welke methode ook kan aandragen.

Wie kan je betere levenslessen geven dat het leven zelf?

Dat is waar natuurlijk leren over gaat.

Niet alles willen beheersen. Chaos toelaten.

Niet te veel. Maar wat is te veel?

Steeds opnieuw die vraag durven stellen. En er zijn, voor de kinderen. Onvoorwaardelijk.

Ik ze kinderen groeien. Ik zie kinderen dingen doen waar volwassenen nog tegen aan hikken.

Ik zie ze joekels van fouten maken en overeind blijven.

Ik bewonder ze, allemaal. Alle kinderen en al het gedoe dat ze veroorzaken.

Dat wordt de kern van de nieuwe fabel van Margreet en mij.

Het bewonderbeest.

“Ik ben het bewonderbeest, en je kreukels bewonder ik het allermeest”

Want dat is waar het gebeurt.

Aan de rafelranden van het leven.

 

One thought on “aan de rafelranden van het leven, daar gebeurt het”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.