Toen ik je naar school bracht
en je fietste naast me,
trots, zonder zijwieltjes,
kwamen de uiteinden van mijn zenuwstelsel
tot ver voorbij de randen
van het fietspad.
De wereld fietste door me heen,
want ik wilde elke plotselinge wiebel
voor zijn.
Nooit nodig geweest.
Nu nog, voel ik je,
als ik kijk
naar door wind platgeslagen bomen
of een hoosbui
om een uur of vier.
Of als ik de schoolboeken zie
die dreigend liggen wachten.
Ik weet steeds minder
van de inhoud van je agenda,
maar als hij bol staat
voel ik de spanning.
Het spijt me soms
dat jij voelt,
dat ik dat voel.
Het spijt me soms
dat mijn interesse
ook bezorgdheid is.
Want ook nu
is het nog nooit
nodig gebleken.
Loslaten is een traag proces.
pubers loslaten http://t.co/R0vbWZsg4Y
Loslaten van kinderen, een zwaar proces.
En de bezorgdheid komt soms nog op. Als je thuis een oude knuffel ziet liggen.
Van een knuffel van kort geleden… http://twitterbrein.com/2013/05/21/sokaap/
“+1 RT@marysjabbens: Zo mooi, zo herkenbaar… RT @jjvoerman pubers loslaten http://t.co/1aIZv0mtTM”
Mooi. Loslaten is een verschrikkelijk traag proces. Het begint al bij jongetjes van negen zoals mijn zoon. Vanmorgen hadden we er op weg naar school nog een mooi gesprek over.
Heel mooi! RT @jjvoerman: pubers loslaten http://t.co/XZjc2ojLuc
RT @jjvoerman: pubers loslaten is een traag proces… http://t.co/NRXVBQ3HqG
🙂
Ook als je geen pubers hebt; you feel it when you read it. RT @jjvoerman pubers loslaten is een traag proces… http://t.co/mRMOVHiFBF
Over pubers en loslaten! Door JacobJan Voerman
http://t.co/oOwdC9tBus