Als slechthorende moet je assertief zijn. Niet een beetje. Maar heel erg.
Daarom geef ik daar trainingen in.
Over grenzen vinden. Grenzen aangeven. Acceptatie. Jezelf de moeite waard vinden. Je omgeving coachen. Bewust kiezen wat je wel en wat je niet allemaal mee krijgt van gesprekken. Dat soort dingen.
Een training is zo goed als zijn deelnemers.
Een deelneemster had reuze stappen gezet. Ze was niet alleen slechthorend, maar had ook erge last van Tinnitus. Ze was er zo-één van zichzelf wegcijferen. Had geen idee waar haar grenzen lagen. Laat staan dat ze die aan kon geven.
Wat was haar grootste les geweest, vroeg ik, op de terugkomdag.
Dat ik gestopt ben met vechten.
In haar geval was vechten: niet accepteren. Met alle macht alles willen kunnen blijven doen. Iedereen tevreden willen houden.
En toen ze daar mee stopte, toen ze besloot dat het genoeg was geweest, was er rust.
En in die rust leerde ze haar grenzen kennen. Grenzen aangeven ging vervolgens bijna als vanzelf. En iedereen accepteerde het opeens. Omdat ze nu eindelijk zelf vond dat ze het verdiende.
Ze vertelt, en ze straalt het uit. .
En soms is er een terugval. Dan laait de Tinnitus op. En zelfs daar is ze niet meer van onder de indruk.
Daar heb ik dan een tijd last van, ja. Het is nu eenmaal zo. Ik weet waar het vandaan komt.
Wat mooi om die verandering te zien.
Wat mooi om daar bij te zijn.
Wat fijn om daar een beetje aan bijgedragen te hebben.
RT @jjvoerman: een training is zo goed als zijn deelnemers, want bescheidenheid past de trainer. http://t.co/U0DTiAlP (nee geen valse bescheidenheid!)
RT @jjvoerman: een training is zo goed als zijn deelnemers, want bescheidenheid past de trainer. http://t.co/U0DTiAlP (nee geen valse bescheidenheid!)
Mooi blog, @jjvoerman: http://t.co/Lfi090rx Tuurlijk kan het ook zo gaan. Ikzelf denk eerder aan mensen die psychisch lijden 1/2 @tomrusting
Werkelijk een prachtige (en zeer herkenbare) blog.
Ben er stil van…
“Stoppen met vechten geeft rust” Prachtige, herkenbare #blog. RT @jjvoerman Een training is zo goed als zijn deelnemers http://t.co/8gHaCbpQ
Over mijn grenzen gaan gebeurt mij het meest uit enthousiasme. Een Heel Goed Gesprek, bijvoorbeeld, zal ik niet gauw afbreken, ook al voel ik dat ik in de ‘overdrive’ ga doordat mijn energie op is. Of een bijzondere ontmoeting op een onverwacht moment, daar wil ik ook alles uit halen wat erin zit. Ik kies in zulke gevallen om over mijn grenzen te gaan, zo’n gesprek of ontmoeting vind ik belangrijker.
Op zich is dat geen ramp, als ik erna maar wel extra tijd inlas om bij te komen. En daar gaat het vaak mis. Want een afspraak afzeggen of een beloofde klus niet uitvoeren omdat ik de dag ervoor teveel gedaan heb, dat doe ik nooit. Ik heb een groot plichtsbesef en wil bovendien anderen niet laten ‘boeten’ voor mijn grensoverschrijding.
Weet iemand hier iets op?
je weet het antwoord vast zelf al:
Je laat een ander niet ‘boeten’. Die ander respecteert jouw grenzen als hij ze weet.
Jezelf laten boeten. dat is jammer. en niet nodig
Je verdient de rust. Je verdient het dat anderen rekening met je houden. Echt waar. De mensen krijgen er een nog mooiere Paula voor terug.
(PS lees mijn blog van gisteren, en die van morgen ook)
Sterk blog: stoppen met vechten is overwinnen http://t.co/QVoMw9BD” van @jjvoerman
Heel mooi! Ik wil ook stoppen met (van mezelf) moeten vechten RT @jjvoerman: stoppen met vechten is overwinnen http://t.co/nXIe9zuA
@marloesjufferma wat een goed idee zo’n map. PS klant van mij vond jouw site erg mooi. Heel veel herkenning. (deze http://t.co/OfmLEyHo )