Het komt maar niet, dat verhaal.
Dus wat je nu gaat lezen is het verhaal in wording van een verhaal dat misschien helemaal geen verhaal wordt.
En dat is juist het verhaal.
Ik had dat leuk bedacht. Hier bloggen over wat me dwars zit, en dan als sluitstuk op woensdag een verhaal er over, op mijn theater en verhalen blog.
Ik begon met het gedicht “kauwgum op mijn ziel”. En hier volgde de uitleg, dat ik op internet mezelf soms kwijt raak in alle mooie initiatieven die ik zie. Dat ik dan meteen vind dat ik ook iets groots en meeslepends moet doen.
En daar wilde ik vandaag een verhaal over schrijven.
Maar als ik een verhaal schrijf, dan wil ik een afronding. Geen definitief antwoord, maar wel . . .
ja, wat wel, eigenlijk?
Nou ja, in ieder geval ‘een’ antwoord. iets om mee verder te kunnen, iets om mee te spelen, zeg maar.
En dat heb ik niet.
Jahaa, daar zijn natuurlijk de standaard antwoorden, dat je jezelf moet zijn en zo. Maar daar zijn verhalen genoeg over. Allemaal varianten op het lelijke kleine eendje (en misschien is dat zelfs een variant).
En ook al hoef ik niet groots en meeslepend te zijn, ik wil wel graag iets nieuws vertellen. In ieder geval iets nieuws voor mezelf. Ik moet wel wat te ontdekken hebben, in mijn eigen verhalen.
Wat je hier nu leest is die zoektocht.
Live.
Het eerste wat boven kwam, en wat ik weer weg gooide was het volgende:
Het begint er mee dat ik op internet een beetje mezelf zit te vergelijken met anderen.
En dat ik vervolgens bij mezelf denk: “Dat moet je niet doen, Jacob Jan, dat weet je zelf ook wel. Iedereen is uniek, van vergelijken wordt je alleen maar ongelukkig. Je hoeft niet de beste te zijn.”
En dat ik daar dan weer weer op denk: “Oké, dat is dus wat ik moet gaan doen. Niet vergelijken. Misschien kan ik dáár dan wel de beste in worden.”
Die is leuk. Die legt ook mooi uit hoe mijn gedachten rond spinnen.
Maar hij is een beetje kort.
Het is ook een beetje te clean. Hoe zeg je dat? Te . . . te bedacht. Te verstandelijk. Ik mis gevoel. Ik wil een verhaal dat raakt, en ontroert.
Mijn gevoel nu slingert heen en weer tussen
‘ik ben fantastisch’
‘ik ben genoeg’
‘ik ben niet genoeg’
Waarbij die eerste alleen maar een hele harde schreeuw is om de laatste niet te hoeven horen.
Ah, die is mooi.
Dat was zojuist even een nieuwe ontdekking. Voor mij dan hè? Herontdekking, eigenlijk, maar even goed: nu, hier, op deze plek, verrassend.
Hij is natuurlijk net zo cliché als “je moet jezelf zijn” maar een cliché dat je kunt voelen is even geen cliché meer.
Dus daar kan ik wel wat mee.
Met dat fantastisch zijn, en hoeveel moeite het kost om dat voortdurend waar te moeten maken.
En nog mooier als ik er achter kan komen hoe dat steeds weer terug komt, als ik het voor mijn gevoel al meerdere malen afgelegd heb.
Als ik dáár nu eens een verhaal over ga schrijven . . .
(of dat lukt lees je morgen)