Stel, je past niet.
Stel, je was ooit heel goed in aanpassen, maar je mooie, ietwat onhandige echte ik, komt tussen de kieren door naar buiten zetten.
Ook als je dat niet wilt.
Ook al houd jij je mond, non-verbaal is er kennelijk van alles te beleven.
Want er gebeuren sociale ongelukjes.
Je aanpas-energie is op. De automatische piloot werkt niet meer, en zie!
Je kunt niet goed meer tegen onechtheid. Als een lakmoespapiertje ga je kleuren. Ook al houd jij je mond (je wil geen gedoe), het is toch merkbaar.
Soms moet de boel juist niet gesmeerd lopen.
Dat gedoe komt er toch, natuurlijk.
En dat is goed, want dan klaart de lucht.
Pas als de lucht geklaard is kun jij je weer vrij bewegen.
In plaats van lastig, is dat juist mooi!
Je bent de kanarie in de kolenmijn.
Nog voordat iemand het merkt, gaan bij jou de signalen al af. Het enige dat je hoeft te doen is stoppen met verstoppen. Dat lukte toch al niet zo geweldig.
Je omgeving zou je moeten koesteren! Met al je sociale onhandigheid, zorg jij voor meer lucht voor iedereen.
Je redt levens, als jij jezelf durft te laten zien, juist in al je onhandigheid!
Zei ik hier nu al hetzelfde? en hier?
Mooi, die kanarie.
Herkenning!
Die vergelijking met een in kolenmijnen gebruikte kanarie staat dwars. Hij/zij redt levens door als eerste te sterven.
Ook aanpassen is geen automatisme maar gedwongen sociaal gedrag.
Het kind huilt omdat het verdrietig was. Ouders leren ons dat af.
Nu is huilen dus geblokkeerd. De omgeving heeft er niets van geleerd. Verstoppen.. het instinct dwingt tot zelfredzaamheid.
Wat zou moeten laat je rusten als de tijd verstrijkt.
precies! Niet langer verstoppen dus die signalen, daar zijn al parkieten aan dood gegaan, en voor de omgeving: serieus nemen die signalen! iets mee doen. (en geen ademhalingscursus voor de parkiet graag)
Wat mooi te zien hoe anders persoonlijke ontwikkelingen verlopen. Ik leer nu juist dat jezelf aanpassen iets goeds is en iets heel anders dan jezelf veranderen. Juist nu ik meer mezelf ben en blij met wie ik ben, kan en durf ik mezelf aan te passen aan de mensen om me heen zodat zij zich prettig(er) voelen. Omdat ik niet meer bang ben om mezelf kwijt te raken of beïnvloed te worden.
Jezelf aanpassen betekent dus niet altijd dat je niet meer (of minder) jezelf bent.
Vriendelijke groet.
Klopt helemaal,het ene aanpassen is het andere niet.
Het verschil is moeten (denken te moeten) of willen, denk ik.
Ik beschreef dat hier: http://jacobjanvoerman.nl/eigen-en-de-ander/
Een herkenbaar artikel..ik ben tot inzicht gekomen maar vooral tot de conclusie dat ik mij steeds aanpaste aan de ander en mijn omgeving. Als een kameleon maar dan een kleurloze. Het verstoppen van je ware ik is geweld doen aan de eigenheid die jou kenmerkt. Het maakt je tot wie je bent en als je die steeds wegstopt, betekent dit ook dat je nooit jezelf kunt zijn.
Ik zoek echtheid en eigenheid bij mensen maar als ik merk dat mensen dit niet kunnen geven omdat dit niet gepast is, dan geef ik mijzelf ook niet. Mensen proberen mij te veranderen maar juist wie ik ben zien ze niet. Alleen alles waar ze commentaar op hebben terwijl de echte ik meer dan de moeite waard is. Mijn waarde als mens ken ik en ik ben niet bang om echt te zijn maar vooral niet om kwetsbaar te zijn en onzeker met al mijn onhandigheden.
De wereld gaat ten onder aan oppervlakkigheid terwijl echtheid gevraagd wordt.
🙂