Ik zat er vanmorgen even doorheen.
Twee weken klussen en schoonmaken, en nog lang niet klaar.
Ik kan niet zo goed tegen klussen en de chaos, en de herrie, en soms ook het stof en de stank.
Ik merk dat ik een ADHD’er ben. Ik vlieg van de ene klus na de ander. Overzicht is ver te zoeken.
En ik wil zo graag dat het mooi is maandag als de kinderen in ons nieuwe schoolgebouw komen.
Dus ik voel me aan alle kanten tekort schieten.
Dat dus.
En toen bedacht ik dat je rot voelen en gefrustreerd zijn gewoon bij het leven hoorden.
En daar voelde ik me geen moer minder rot door.
“Ja duh!”, zei de stem in mijn hoofd, ” zo werkt het niet.”
Ik kon er wel om lachen.
Een rotgevoel accepteren om van het rotgevoel af te komen, nee dat werkt niet.
Accepteren is accepteren, en voelen.
Intussen wel een mooi inzicht er bij.
Doordat ik nu zo’n last van heb, weet ik wat ik overboord gegooid heb. En waarom ik het afgelopen jaar zo lekker draaide. Straks, als de kinderen er weer zijn, voel ik me weer als een vis in het water.
Katrin, mijn collega hielp me dat ontdekken. Ga ik blog over schrijven, voor HetKind.
Klussen, chaos en herrie daar krijg ik ook zo de kriebels van. Ik kan daar ook niet tegen maar wat moet dat moet – al maakt dat wel dat ik er vaak als een berg tegenop zie om eraan te beginnen. De ‘oef’ achteraf en de tevredenheid maken dat dan weer goed. Veel succes!