Ik lees deze
Verslavend is het, ik zit echt met rode oortjes te lezen. Vaak met een glimlach op mijn lippen.
Over kunst, wetenschap, filosofie, godsdienst. Alle grote denkers komen langs. Over de vraag of het universum echt zijn eigen (wiskundige) orde heeft, of dat wij dat er van maken, bijvoorbeeld.
En weer vraag ik me af waarom ik daar vroeger niks mee deed. En dan herinner ik me iets.
Ik kreeg voor het eerst Wiskunde II. Razend interessant vind ik dat. Het ging o.a. over bewijzen. Nu zou ik het geheim achter de wiskunde ontdekken.
Dacht ik.
De leraar begon te vertellen dat je in de wiskunde uitging van aannames. Dat 1+1=2 ook zo’n aanname was.
Ik vroeg wat er zou gebeuren als je geen genoegen zou nemen met die aanname. Als ik uit zou gaan van 1+1=3?
“Dan ben je gek”, zei de leraar.
Ik wist best dat mijn vraag onbeantwoordbaar was. Waarom is één plus één twee? Maar het gesprek daarover had zo mooi kunnen zijn. Hier was een vraag achter een vraag achter een vraag. Een glimp van de oneindigheid.
En dan een leraar die alleen maar verder wilde met zijn les.
Ik wilde wel, maar er was gewoon niemand in de buurt die snapte hoe leuk het was om na te denken over onmogelijke vragen.
Ik ben nu flink aan het inhalen. Ik voel me jonger dan ooit.
Mooi beschreven. Fijn om de jeugdige ontdekkingstocht toch verder voort te zetten, in je eigen tempo, zonder een leraar die zo nodig verder moet. Onmogelijke vragen zijn de mooiste.
Vandaag in mijn klas (14-jarigen): “Mevrouw, denkt u dat je aan niks kan denken?” Mooi gesprek gehad. Mooi ook hoe verschillend mensen zijn. De één, heel nuchter: “nee, dat bestaat niet.” De ander: “dat is toch ook de bedoeling van mediteren?” “Nee, dan moet je juist gewoon accepteren whatever het is wat je denkt.” En: “Als ik nu naar dat bord kijk, denk ik echt he-le-maal niks, ik kan gewoon zitten staren.” “Ja maar, tijdens het staren denk je toch wel ergens aan?” “Zou het kunnen?”
Mooie gesprekken ! 🙂
heerlijk om zoiets met de kinderen te doen!