Mooi! Was ik net van plan om over te schrijven.
Mijn titel was: Pretenties.
Het gaat over mijn opzet om wat te doen aan het discussie klimaat in Nederland. Heb ik veel over geschreven. Ik heb er een categorie van gemaakt: dialoog.
Tot nu toe lukt dat nog niet erg.
Dan kan ik kiezen: stoppen of doorgaan. Twee Oud-Nederlandse gezegdes spelen door mijn hoofd, en vechten met elkaar.
De volhouder wint.
Hoogmoed komt voor den val.
Voor volhouden is wel wat hoogmoed nodig. Tenminste, zo ervaar ik dat. Want wie ben ik nu helemaal om iets aan het discussie klimaat van Nederland te doen? Wat een pretenties! Als dat mogelijk zou zijn, was het al lang gebeurd! “Wat kun jij wat al die anderen niet kunnen?”, hoor ik mensen roepen.
Een ander gevaar van het hebben van een opzet is dat het kan mislukken. Hoe groter de opzet, hoe harder de val.
Dat is wat mij er tot nu toe van weerhouden heeft om grote plannen te hebben. Correctie: om mijn grote plannen aan de grote klok te hangen.
Beslissing (met tromgeroffel én knikkende knieën):
Toch doorgaan met mijn opzet. Niet laten dwars zitten door wat niet lukt. Gewoon op een andere manier proberen. Blijven zoeken.
En dan een antwoord zoeken op die vraag? Waarom denk ik dat ik dat kan?
Ik vermoed dat dat te maken heeft met die voorzichtigheid (lafheid?) van mij. Zo bang om mijn eigen opzet te laten zien, dat ik hem achter houd. En ga zoeken naar de opzet van anderen.
Die voorzichtigheid is tweede natuur geworden. Mijn kracht: anderen snappen.
Mijn oorspronkelijke kracht: eigenwijsheid, zelf iets vinden, is naar de achtergrond verschoven. Door het bloggen komt ie terug: die eigenwijsheid.
Op precies diezelfde manier ben ik goed geworden in communicatie. Sociaal onhandig, dus op zoek naar hoe het nu werkt. Reflecteren, veel lezen, en ik weet precies waar de valkuilen zitten. Doof worden, en daardoor nog meer ontdekken over communicatie. Er over schrijven op mijn “werkblog”
Specialist in iets worden omdat ik er niet goed in ben. Op dezelfde manier was ik vroeger de enige van mijn klas die iets snapte van de kleurencirkel. Ik moest wel, als kleurenblinde.
En als tegenhanger van al die theorie toch ook weer in het wilde weg uitproberen. Uit ongeduld. Gewoon doen. En zien wat er van komt.
Die vier eigenschappen maken mij geschikt om mensen aan de dialoog te krijgen. Als ik ze in balans weet te houden:
de betweter en de begrijper
de theoreticus en de uitprobeerder
Ik hoef hier niet veel te zeggen. Je weet dat ik je steun. En tegelijkertijd mijn eigen variant kies. We zien wel en we zien elkaar, dat lijkt mij goed. De verandering is er al… Doordat jij er over schrijft. Vertelt wat je meemaakt in Hufterland. Dat dat niet leuk is. Dar verandert de wereld. Ik verwijs, voor de zoveelstduizende keer maar weer naar ‘De Steen’ van Bram Vermeulen. Voor jou nog maar eens een paar strofen:
Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.
Ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.
Ga door, dus. Held. Makker!