Iemand die ik via social media ken heeft het erg moeilijk.
En dan voel ik me altijd een beetje machteloos.
Toch heb ik gevraagd wat ik kon doen. Nee, ik heb gevraagd wat ik kon zijn, want doen is in dit geval misschien niet aan de orde.
(het woord ‘betekenen’, leek gevoelsmatig te veel in de richting van ‘doen’ gaan)
En toch klopt die vraag niet.
Want als ik terug denk naar tijden waarin ik zelf even in de put zit, dan kan ik heel erg weinig met die vraag.
Kan ik wat voor je zijn/doen/betekenen?
Wat er gebeurt als iemand dat vraagt is dat ik heel hard ga nadenken. Ik g aan de slag om te bedenken wat die specifieke persoon zou kunnen betekenen. Ik krijg er als het ware een probleem bij. Alsof ik met een grote puzzel bezig ben, het overzicht totaal kwijt, en iemand komt met een heel nieuw stukje aan. En ik moet daar ter plekke beslissen waar dat stukje moet.
Dat was niet de vraag, maar dat is wel wat mijn hoofd in zo’n geval met die vraag doet.
Wat heb je nodig?
Die vraag is al beter. Denk ik. Weet niet. Even hardop aan het denken nu.
Als ik me nu verbeeld wat er gebeurt als die vraag gesteld wordt, is dat het heel erg binnen komt.
Eerste reactie is: mag ik die vraag aan mezelf stellen?
Tweede reactie: heb jij de tijd en aandacht om dat met mij te onderzoeken, want ik heb eerlijk gezegd geen idee?
Derde reactie: ben ik dat waard?
Tijd, ruimte
Het zijn in ieder geval vragen die tijd nodig hebben. Tijd en ruimte. Ik zou dat als een kostbaar geschenk zien, als ik in de put zat. Ik zou er verlegen van worden, en wel drie keer vragen of die ander het echt meent.
Dát is dus wat ik kan aanbieden. Dat maakt me minder machteloos. Ik kan tijd en ruimte bieden. Zeggen dat ik er wil zijn. Dat het mag.
Sharing is Caring:
Een blog van Paul. Een man die open, met liefde en humor over zichzelf schrijft, en over zijn beperkingen.
http://www.paulvanderwerf.nl/metzonderbeperking/het-voelt-vrijer/