Dat is waarom ik theater ging maken.
Omdat al het andere niet goed voelde.
Goed genoeg, maakte ik mezelf wijs. Mag ik zelfs heel blij mee zijn, vond ik.
Maar het was niet goed.
Omdat ik me in hield. Mezelf niet voluit kon geven.
Omdat ik ergens in mijn leven kennelijk de beslissing nam dat het niet oké was om op de voorgrond te staan.
Pas toen ik dat van mezelf weer mocht, kwam er van alles los.
Alles dat ik achter dikke grendels verstopt had, kwam vrij.
Niet in één keer hoor. Ze blijven nog steeds komen, de ontdekkingen.
Net als de soms hevige neiging om alles weer gewoon terug te stoppen. Omdat het soms wel héél erg spannend wordt.
En langzamerhand gaan de dingen op hun plek vallen.
Want er is nu een nieuw soort zwaartekracht.
Dat wat ik écht ben, inclusief al die dingen waarvan ik vond dat ik ze moest verstoppen. (Sommige dingen verstopte ik zelfs voor mezelf, altijd even schrikken als ik er zo eentje ontdek.)
Die zwaartekracht weet heel erg goed wat past en wat niet.
En het leuke is, daar komen nu vanzelf de oude dingen, die wel goed bij me pasten, weer bij.
Alles wat nu nog de ruimte in zweeft, hoort er niet bij, heeft er nooit bij gehoord, en kan ik los laten.
Dat vraagt soms nog steeds moed.
Het voelt niet altijd comfortabel.
Maar het voelt wel goed.
En als de benauwdheid toch een keer heel hevig zijn kop op steekt, dan spreek ik mezelf even toe:
deze blogpost is een onderdeel van de kommaarop
lees ook de andere bijdragen:
van @hogepony
van @vormpraat