Ergens op de grens van het volwassen worden hebben we het allemaal ooit gedacht:
“Dat kan toch niet?”
Om vervolgens te denken.
“Kennelijk wel.”
Volwassen worden betekende het maken van één van beide keuzes:
Laat ik er dan maar van profiteren ook.
of
Niet laten merken dat ik het nog steeds niet snap.
Als dat laatste niet meer lukt volgt er DSM 6.10.3 : aanpassingsstoornis.
Je kon je natuurlijk ook verzetten. Kunstenaar worden, rebel of anarchist. Maar niet iedereen heeft die kracht.
(En dit is een kort door de bocht blog. Er zijn vast meer opties. Fijn als je het aanvult in je reactie)
En nu komen steeds meer mensen er achter dat het inderdaad echt niet kan.
De manier waarop we de wereld vervuilen.
De manier waarop we met elkaar om gaan.
De manier waarop . .
De lijst is te lang.
Juist omdat we er overal op elk gebied een potje van maken was het ons niet opgevallen. Er een potje van maken, dat was zo gewoon.
Blijf alsjeblieft allemaal doorgaan met wakker worden.
Laat je nooit weer in slaap sussen.
Laat je nooit meer zeggen dat je dwaas bent als je gelooft dat het anders kan.
Laten we elkaar wakker houden.
Ik hoop dat ik als leraar kinderen kan begeleiden zo sterk te staan dat ze nooit meer gaan denken: “kennelijk wel”.
Wat mooi om te zien dat de rebellen gelijk gaan krijgen. Lees maar:
De burger is niet boos, maar losgezongen is de mooie titel van het stuk in financieel dagblad over de wakkeren (waaronder Maaike)